Úrval - 01.04.1955, Qupperneq 111

PRINSESSAN HANS BISBEE
109
lingaveskin. „Þetta eru fallegir
gripir,“ sagði hún.
,,En finnst yður ekki óviðeig-
andi að gefa brúðarmeyjum
svona hluti?“ spurði frú Mur-
chison.
„Mér hefði kannski fundizt
það þegar ég var ungur,“ sagði
Bisbee. „En ekki núorðið, ekki
núorðið."
„Áreiðanlega ekki,“ sagði
Alice. „Þetta er einmitt það sem
við höfum verið að leita að.“
„Ég hélt það,“ sagði Bisbee.
„Þetta er nefnilega nýjasta
tízka á helztu baðstöðum Evr-
ópu.“
„Ég ætla að fá sex,“ sagði
Alice Murchison. „Komdu,
mamma. Við þurfum að flýta
okkur. Hárgreiðslukonan bíð-
ur.“
Þegar Murchisonmæðgurnar
voru farnar, varpaði Bisbee
öndinni léttar. Hann tók Chit-
Chat blaðið og stakk því í skrif-
borðsskúffuna.
Þetta var fengsæll dagur fyrir
verzlunina William P. Bisbee.
Frú Emory Rathbone leit inn
árdegis og valdi borðsilfur með
aðstoð Bisbees. Það var ös í búð-
inni allan daginn, og um kvöldið
hafði verið sett nýtt sölumet.
„Ég er orðinn dauðþreyttur í
fótunum,” sagði Bisbee við
Charley Doelger, þegar þeir
voru að læsa peningaskápnum
um kvöldið.
„Ég líka,“ sagði Charley. „Ég
var að vona að það yrði svolítið
hlé, svo að ég gæti spurt þig
hvað málafærslumaðurinn sagði.
Ætlar þú að stefna þeim?“
„Ja . . . .“ svaraði Bisbee.
„Það er hægt að skoða málið
frá tveim hliðum.“ Hann náði
sér í vindil og kveikti í. „Auð-
vitað eiga þeir skilið að fá refs-
ingu,“ hélt hann áfram. „Karl-
maður getur þolað svona árás,
en þegar þeir draga nafn göf-
ugrar konu niður í svaðið, þá
á ég bágt með að stilla mig.
Á hinn bóginn verður því ekki
neitað, að það fer mikill tími í
málaferli, Charley. Og ég hef
því miður ekki mikið aflögu af
þeirri vöru.“
Hann var í ljómandi skapi
á leiðinni heim. Stella mundi
ekki geta komið honum úr jafn-
vægi. Henni hafði liðið illa að
undanförnu, þó að það væri
ekki hans sök. En upp á síð-
kastið hafði orðið nokkur breyt-
ing til batnaðar, og þegar á allt
var litið hafði hún tekið Chit-
Chathneykslinumeð meira jafn-
aðargeði en hann hafði búizt
við. Bara að viðskiptin héldu nú
áfram að aukazt. Þegar hann
beygði inn á Fairway Avenue
datt honum snjallræði í hug.
Þegar hann kom heim, sagði
hann frá hinni miklu sölu í búð-
inni, og lék við hvern sinn
fingur. En það var ekki fyrr
en þau sátu við matborðið, að
konan spurði hann um árang-
urinn af viðtalinu við mála-
færslumanninn.
„Hann hefur málið til athug-
unar,“ svaraði hann með sem-