Úrval - 01.04.1968, Síða 16

14
ÚRVAL
„Okkur fannst þetta öllum alveg
kolbrjálað fyrirtæki,“ sagði bakari
einn, „en áhugi okkar léði okkur
vængi.“
Listahátíðin hófst svo fyrsta sinni
28. maí árið 1962 í hinum tignar-
lega garði við bygginguna Hotel
Lamoignon, eina af höllum Marais-
hverfisins. Fyrst á sýningarskránni
var harmleikur, sem gerðist á 17.
öld í ósviknum „melodramastíl“. Á
eftir honum fylgdi svo harmleikur
eftir Racine, gamanleikur eftir
Marivaux og átta hljómleikar, sem
hljómsveitir og minni hópar hljóm-
listarmanna úr nágrenninu sáu um.
Claude Fontaine, hagfræðingur, sem
var varaforseti og gjaldkeri listahá-
tíðarinnar, segir svo um þetta upp-
haf listahátíðarinnar „Áhorfendur
voru alveg geysilega áhugasamir og
hrifnir og gagnrýnendurnir mjög
vinsamlegir, þó að það væri viðvan-
ingsbragur á sýningunum.“ Það voru
haldnar samtals 35 sýningar á þess-
ari fyrstu listahátíð, og þær sóttu
samtals 10.000 gesir.
Og síðan hafa vinsældir listahá-
tíðar þessarar vaxið ár frá ári. Árið
1964 voru haldnar þar 54 sýningar,
óperur, ballettar, leikrit og hljóm-
leikar, og sóttu 64.000 gestir sýning-
ar þessar. Þegar menntamálaráð-
herrann, André Malraux, tók lista-
hátíðina undir sinn verndarvæng
árið 1965, varð hún ein af þýðingar-
mestu atburðum menningar- og
samkvæmislífs Parísarborgar.
Listahátíðarnar hafa náð aðal-
markmiði því, sem þeim voru sett-
ar, þ. e. að vekja áhuga manna á
Maraishverfinu og verndun þess.
Eftir fyrstu listahátíðina skrifuðu
fjölmargir gestir og stuðningsmenn
undir bænarskrár til hins opinbera,
en margir þeirra höfðu aldrei stig-
ið fæti sínum í Maraishverfið fyrr
en á listahátíð þessari. Dagblöðin
notuðu listahátíðina sem tækifæri
til þess að birta greinar, þar sem
hið opinbera var hvatt til þess að
vernda hið fornfræga Maraishverfi
frá glötun. Þýðing listahátíðarinnar
kom mjög fljótt í ljós, svo að ekki
varð um villzt, því að í ágúst árið
1962 voru þegar samþykkt lög, —
Malrauxlögin svokölluðu, sem mið-
uðu að verndun heilla, sögulegra
hverfa í stað einstakra bygginga
eða rústa. Lögin höfðu verið undir-
búin nokkru áður, en opinberir em-
bættismenn játa, að það hafi verið
starf þeirra Raude og sjálfboðaliða
hans, sem hafi flýtt fyrir því, að al-
menningur hafi stutt lög þessi og
framkvæmd þeirra og skilið nauð-
syn þeirra.
Þegar allt Maraishverfið var orð-
ið að sögulegum minjum, er naut
verndar hins opinbera, var sem
fítonskraftur hlypi í þá Raude og
félaga hans. Þeir tóku að útbúa
sundurliðaðan lista yfir hin fornu
hús í hverfinu, 2.000 að tölu. Það
tók þá samtals 18 mánuði. Þeir
þurftu að skreiðast niður í kjallara
og upp á háaloft, klöngrast upp á
þök, hanga út úr gluggum og liggja
á gólfum við að ljósmynda og
teikna framhliðar húsa, tréútskurð,
járnskreytingar, stiga og skreytt
loft. Þeir útbjuggu sér spjaldskrá,
sem í voru 300 kort og 5.000 ljós-
myndir, og bjuggu út mjög ýtar-
legt kort af Maraishverfinu, þar