Úrval - 01.04.1968, Síða 20

18
ÚRVAL
ar — báru vott um einlægni og
óskipta athygli, þannig að manni
fannst hvert orð sitt vera gullkorn.
Þær bjuggu yfir töfrum, sem hljóta
að hafa lifað áfram — rétt eins og
blóm í eyðimörk — enda þótt eng-
inn væri nálægur til þess að njóta
þeirra. Persónutöfrar konu umiykja
hana eins konar Ijóma af vellíðan,
sem dregur karlmanninn til hennar,
og gefur honum aukna meðvitund
um karlmennsku sína, þannig að
hann fyllist lífskrafti. Töfrar henn-
ar felast einnig í móðurlegri og ró-
andi nærveru, sem eytt getur
áhyggjum og reiði karlmannsins,
og byggt upp viljaþrek hans á ný.
Persónutöfrar karlmanns koma
fyrst og fremst fram í hæfileika
hans til þess að gefa konu þá til-
finningu, að hún sé í hans augum
hrífandi og alveg einstök. Einnig er
hér um að ræða hæfileikann til þess
að gleyma sjálfum sér og öliu í
kringum sig, öðru heldur en þeim
eða þeirri, sem talað er við —• því
að ekkert er eins truflandi og flökt-
andi augnaráð. Þögul aðdáun er
ágæt svo langt sem hún nær, en
sjaldan fullnægjandi; — það er það,
sem karlmaðurinn segir, sem skipt-
ir máli. Karlmaðurinn töfrast af
því, sem hann sér, — konan af því,
sem hún heyrir, svo að aldur karl-
mannsins skiptir þar engu máli.
Voltaire sagði á gamals aldri: „Gef-
ið mér nokkrar mínútur til þess að
tala af mér andlitið, og ég skal geta
tælt sjálfa Frakklandsdrottningu."
Persónutöfrar eru samt ekki ein-
göngu fólgnir í kyntöfrum —• þeir
koma einnig fram á ýmsan annan
hátt. Flest börn hafa persónutöfra
— a. m. k. þar til þeim er sagt, að
þau hafi þá — svo og gamalt fólk,
sem hefur engu að tapa, og einnig
búa flest dýr yfir töfrum. Hjá börn-
um og smádýrum lýsa töfrarnir sér
oft í höfuðlaginu, og í opnu, sak-
leysislegu augnaráði; hjá unglings-
stúlkum og litlum hestum í eins
konar klunnaskap, eins og þau séu
ekkert nema útlimir, og eigi erfitt
með að stjórna þeim. En þessir
töfrar eru „hlutlausir“, og höfða
fyrst og fremst til verndarhvatar
mannsins.
Þú veizt hverjir búa yfir persónu-
töfrum. En getur þú áskapað þér
þá? í rauninni getur þú það ekki,
því að þeir eru meðfæddir — eða
þá að þeir þróast eðlilega út frá
öðrum eiginleika, t. d. þeirri ein-
földu ósk að vilja veita öðrum ham-
ingju. Persónutöfrar eru vissulega
ekkert, sem hægt er að læra eða
temja sér, eins og það að setja upp
vissan svip eða tala með hlátri í
röddinni. Aftur á móti hafa flestir
eins konar „loftnet“, eða inn-
byggða meðvitund um aðra — sem
hægt er að þroska og gera næmari,
ef einlægur vilji er fyrir hendi.
Hvað er svo hægt að nefna fleira?
Auk hæfileikans til þess að hlusta
— sem er sjaldgæfust allra mann-
legra dyggða — hlýju, tillitssemi,
og hæfileikans til þess að gera aðra
ánægða, má nefna göfuglyndi og
eins konar örlæti, sem gerir engar
kröfur. Persónutöfrar gefa frá sér
ljóma, sem skín jafnt á unga sem
gamla, fátæka, ljóta og leiðinlega.
Þeir lýsa sér jafnframt í hlýrri og
alúðlegri framkomu, og oft í virðu-
leika og reisn, sem kemur meira til