Úrval - 01.04.1968, Síða 32

30
ÚRVAL
d’Artagnan hafði átt ástafund með
henni og komizt að leyndarmáli
hennar: hún var brennimerkt fyr-
ir þjófnað. Nálægt vígstöðvunum
ræðir kardínálinn við Midley og
Athos verður áheyrandi að því.
Hann kemst að því að hún á að
fara til Englands og reyna að fá
Buckingham til að hætta við frels-
un La Rochelle með hótunum um
að kardínálinn muni ljóstra upp
leyndarmálinu um ást hans og
drottningarinnar og koma henni
þannig á kaldan klaka. Og milli
þess sem skytturnar fjórar verja
virki nokkurt, sem þeir náðu af
Húgenottum, ræða þeir það hvern-
ig helzt muni hægt að koma í veg
fyrir þetta bragð kardínálans.
Þeir taka nú til bragðs að gera
mági Midley aðvart um að hún
sé á leiðinni til Englands. Þessi
mágur hennar hatar hana og þegar
hún stígur á land í Portsmouth er
hún gripin og tekin höndum. Mág-
ur hennar, de Winter lávarður er
borgarstjóri í Portsmouth og hann
heldur henni fanginni í kastala sín-
um undir eftii'liti varðflokks, en
foringi hans er John Felton.
Nú fara nokkrir kaflar til þess
að lýsa því, er Midley fyllist ótta
við þá tilhugsun, að verða flutt
til afskekktrar eyjar; hún verður
þá vör við það, að Felton er of-
stækisfullur púrítani, gerir sér upp
mikla trúhneigð og segir Felton
sniðuga sögu um það, að hinn
slóttugi Buckingham hafi eitt sinn
nauðgað sér, og fær hann til þess
að hjálpa sér að komast yfir til
Frakklands. Síðan er því lýst, þegar
Felton drepur hertogann af Ports-
mouth. En þegar kemur til Frakk-
lands, bíður dómur glæpakvendis-
ins. D’Artagnan hafði orðið ást-
fanginn af konu einni í þjónustu
drottningar, og hún síðan verið
lokuð inni að fyrirmæli Richelieus.
Nú heimsækir Milady hana, vinn-
ur traust hennar og ráðgerir að
ryðja henni úr vegi. En d’Artagnan
og vinir hans eru á hælum Milady
og ná henni á sitt vald eftir að
hún hefur gefið konunni inn eit-
ur. Milady er nú leidd í skyndi fyr-
ir rétt, ákærð og dæmd og síðan
aflífuð á hranalegan hátt að næt-
urlagi. Þetta berst allt til eyrna
Richelieu og hann kallar d’Artagn-
an fyrir sig og hyggst stefna hon-
um fyrir landráð. En kardínálinn
sér undir eins hver not þeir kóng-
urinn geti haft af gáfum, hreysti
og hugrekki hins unga skyttuliða
og gerir hann að lautinant í líf-
verðinum.
Þetta er beinagrindin úr bók
Dumasar. Það mætti telja upp ara-
grúa smáatvika og ýmissa manna
og kvenna, sem minna koma við
sögu. Auk dæma um hina bráðlif-
andi fyndni Dumasar. En engin
lýsing kemur í stað bókarinnar
sjálfrar, með sinni hröðu, fersku
atburðarás og hugmyndinni, sem
gert hefur hana fræga: vopnabræð-
urnir sem berjast fyrir drottningu
sína og eru glæsimenni og þorpar-
ar í bland, þessir ungu lukkuridd-
arar, sem afla sér lifibrauðs með
sverðinu, eru stimamjúkir ástkon-
um sínum og harðir óvinum, upp-