Úrval - 01.04.1968, Page 69

„EL CORDOBÉS"....
67
Hann var bara unglingsstrákur, flœkingur og betlari, sem
elti uppi nautin úti í haganum í tunglskininu til þess að berjast
vvð þau. Hann virtist ekki hafa neitt til að bera í fyrstu
annað en tötrana sína, síða háríð og broshýra svipinn.
En það var fleira, sem hann hafði í pokahorninu. Hann bjó
yfir svo ótrúlegu hugrekki, að gervöll veröldin varð furðu lostin.
Þessi saga, sem er eftir höfunda metsölubókarínnar
„Brennur París?“, er saga Manuels Benitez, munaðarleysingjans
frá Andalúsíu, er varð nautabaninn, sem mdljónir manna
þekktu undir nafninu „El Cordobés“ — Córdobapilturinn,
segullinn, sem dregið hefur fólk ómótstæðilega inn á nauta-
atsvellina, flœkingspilturínn, sem er tóikn Spánar nútímans.
„Ite, missa est,“ farið, messunni
er lokið.“ Þegar Faðir Juan Espi-
nosa Carmona lauk guðsþjónust-
unni og gekk út úr kirkju hinnar
heilögu Covadongameyjar, þennan
sunnudagsmorgun, var að byrja að
lifna yfir borginni. Þetta var al-
veg sérstakur morgunn. Hann nam
sem snöggvast staðar úti á sól-
bökuðu strætinu og leit í áttina til
Las Ventas, mikla nataatsvallar-
ins í Madrid (Plaza de Toros de
Madrid). Þetta er þýðingarmesti
nautaatsvöllur Spánar, eins konar
dómkirkja þeirrar listar, sem er
eins gömul og spænsk og landið
sjálft.
Faðir Espinosa Carmona var
einnig prestur Las Ventasvallarins,
sálusorgari þeirra, er þar störfuðu.
Á síðastliðnum 30 árum hafði hann
oft orðið að þjóta til kapellu vall-
arins til þess að veita þeim mönn-
um sakramentið, sem höfðu særzt
í þeirri viðureign, sem Spánverjar
kalla „la fiesta brava“ eða „hátíð
hugrekkisins". Fjórir menn höfðu
dáið á vellinum á þessum tíma. Og
nú bað presturinn þess, að enginn
léti lífið þar þennan sunnudag.
Klukkan 6 síðdegis átti að hefjast
þar mikil viðureign, sem allir
Spánverjar virtust þrá að verða
vitni að. Þar átti að koma fram
munaðarlaus piltur einn frá Anda-
lúsíu, Manuel Benitez að nafni,
nautabani, sem kallaði sig E1
Cordobés, Manninn frá Córdoba.
Enginn nautabani hafði vakið
slíkt múgæði, slíkar illvígar deil-
ur, síðan Manolete, hið síðasta
mikla átrúnaðargoð nautaatsvallar-
ins, hafi látið lífið. Nautaatinu
hafði verið að hnigna undanfarið.
Menn hvísluðust á um það, að ást
Spánverja á nautaati væri tekin
að kólna, að unga kynslóðin léti
sér fátt um finnast, heldur hneigð-
ist þess í stað að öðru. Eitthvað
var til í þessu, því að aðsókn að
nautaatsvöllunum hafði minnkað og