Úrval - 01.04.1968, Side 80

78
Þetta var sú eina leið, sem var
Manuel Benitez opin. Eftir að hon-
um hafði verið meinað að fást við
kýrnar á búgörðum nautabænd-
anna, ákvað hann að stelast inn í
haga Don Felix Moreno, hins mikla
óðalseiganda í þorpinu Palma del
Rio.
Manuel vissi, að hann átti mikið
á hættu, ef hann yrði staðinn að
verki. Hann yrði að minnsta kosti
barinn af einhverjum vinnumanni
óðalsbóndans eða einhverjum úr
ríkislögreglunni. Nautagriparæktar-
bændur láta gæta nautahaganna al-
veg sérstaklega vel á tunglskins-
björtum nóttum, því að óboðnir á-
hugamenn á sviði nautaatsins geta
eyðilagt frægðarorð það, sem fer af
nautum bóndans og grafið þannig
undan efnahagslegri afkomu hans.
Nautið glatar „sakleysi“ sínu aðeins
einu sinni. Berjist einhver við það
úti í haganum, man nautið mjög
vel þá lexíu, þegar það kemur á
nautaatsvöllinn. Það verður þannig
mun hættulegra en ella. Það mun
þá beina hornum sínum að mann-
inum, en ekki skikkjunni, og við-
ureignin mun þá fara út um þúf-
ur.
En Manuel átti nú enn meira á
hættu en nautabaninn á nautaats-
vellinum. Hann hafði ekki getað
gert neinar þær varúðarráðstafanir,
sem gerðar eru nautabananum til
verndar á nautaatsvellinum. Hann
hafði enga aðstoðarmenn sér til
hjálpar. Það beið enginn skurð-
læknir átekta til þess að gera að
sárum hans. Hann þurfti að berjast
í ótryggri birtu, jarðvegurinn var
ÚRVAL
alsettur alls konar ójöfnum og rak-
ur af áfelli.
Það ríkti dauðakyrrð í haganum
að undanteknum stunum nautsins.
Manuel starði á skepnuna og lyfti.
upp rúmteppi systur sinnar. Skugg-
inn fyrir framan hann hreyfðist og
þaut síðan að honum á ofsaspretti.
Manuel spyrnti í döggvott grasið
og hreyfði teppið hægt fram með
lærum sér og út í loftið aftur fyrir
sig. Þetta hreif! Nautið þaut fram
hjá skjálfandi líkama unga nauta-
banans. Það hlýddi skipunum tepp-
isins. Það elti teppið. Manuel fyllt-
ist ofsalegri gleði. Hann snerist á
hæli og lokkaði nautið til sín aft-
ur með hjálp teppisins. Og nautið
þaut fram hjá honum í hvert skipti.
Drengurinn sá, að töfrar teppisins
höfðu hin tilætluðu áhrif á nautið.
Manuel fylltist sigurhrósi. Hann
hélt áfram að þeyta nautinu í allar
áttir og snúa því eftir vild, þangað
til hann skauzt loks burt alveg ör-
magna og kastaði sér á jörðina við
hlið Juans.
Upp frá þessari nótt var alveg
ómögulegt að halda aftur af hon-
um. Hann stalst út í haga Don Fel-
ixar ásamt Juan vini sínum á hverri
nóttu. Hann sýndi hinum óskráðu
lögmálum nautaatsins það mikla
virðingu, að hann átti venjulega
við kýr í þessum ferðum sínum,
en ekki tarfa, en þær reyndust samt
vera allerfiðir andstæðingar. Þær
skelltu honum oft endilöngum og
stönguðu hann óþyrmilega. Horn
þeirra særðu hann á maganum og
kviðnum. Þekkingin og leiknin, sem
hann öðlaðist þarna úti í haganum,
var sannarlega dýru verði keypt.