Úrval - 01.04.1968, Side 88

86
ÚRVAL
stutt tækifæri til þess að varpa
mæðinni, þegar hann hafði endur-
tekið leik þennan tvisvar í viðbót.
Nú var Impulsivo ekki lengur sama
skepnan og svarta, óða nautið,
sem hafði geystst inn á völlinn
hugsunarlaust. Þá hafði nautið ver-
ið reiðubúið að ráðast á hvern þann
hlut, sem vakti athygli þess í svip-
inn. En nú voru opin, kvalafull sár-
in farin að segja óþyrmilega til sm,
og það var orðið mjög vart um sig.
Það réðst ekki lengur á hvað sem
var, heldur valdi sér árásarmark.
E1 Cordobés tók nú að nálgast
nautið aftur af geysilegri varkárni.
Níu fet, átta, sjö .... hægt og hægt,
nálgaðist hann þau ósýnilegu land-
mæri, sem hann átti ekki að stíga
yfir. Hann vissi, að þegar hann
næði þangað, mundi nautið ráðast
á hann alveg ósjálfrátt. Hann hafði
nánar gætur á hinum svartbrúnu
augum nautsins, er hann nálgaðist
það ofurhægt,. Nú voru það augu
nautsins, sem voru lykillinn að við-
ureigninni og úrslitum hennar. Þau
réðu úrslitunum. E1 Cordobés vissi
að stundum „líta þessi augu af
skikkjunni og stara beint á mann.“
Hann stanzaði, er hann átti eftir
sex fet að nautinu, því að hann
gerði sér grein íyrir því, að nú var
hann í þann veginn að stíga yfir
landamærin. Hann sneri sér ofur
varlega, þangað til hann sneri hlið-
inni í nautið, þannig að nautið gat
auðveldlega séð iíkáma hans. Hann
lét hægri handlegginn síga, svo að
skikkjubrúnin snerti nú sandinn
þeim megin.
Impulsivo geystist fram á við.
Hann beindi heila auganu að
skikkjunni og reyndi af fremsta
megni að rífa hana með öðru horn-
inu. Nautið geystist fram hjá, sner-
ist á hæli og kom síðan æðandi að
E1 Cordobés á nýjan leik. Einu
sinni, tvisvar sinnxnn, þrisvar sinn-
um, E1 Cordobés þeytti nautinu í
kringum sig með hjálp skikkjunn-
ar. Ofsaleg hrifningaróp skullu sem
bylgjur yfir völlinn. Manngrúinn
æpti: „Olé! Olé!“, er hann dró Im-
pulsivo sífellt nær sér, þangað til
svört nautshúðin straukst við gyllta
og reyklitaða búninginn hans, svo
að hann ataðist blóði. E1 Cordobés
tókst samt að senda nautið þjótandi
frá sér þótt litlu munaði.
Hann fann regndropa skella á
höfði sér, síðan annan, og svo
steyptist regnið niður. Hann þurrk-
aði bleytuna af andliti sér og hári
og beindi nautinu enn þrisvar sinn-
um til sín og fram hjá sér. Og enn
kváðu við ofsaleg hrifningaróp. Síð-
an færði hann takið á skikkjunni
yfir á vinstri höndina og bjó sig
undir að framkvæma hina sígildu
skikkjuhreyfingu nautaatsins, þá
sem kölluð er „natural“. Þetta er
fögur, en hættuleg hreyfing. Líkami
hans yrði nú berskj aldaðri fyrir
nautinu, og vinstra horn þess kæm-
ist nær honum en áður.
„Hœ, toro! (hœ, boli)!“ E1 Cordo-
bés kallaði mjúklega til dýrsins til
þess að fá það til að nálgast skikkj-
una. „Hæ toro!“ Nú skildi aðeins
ein lítil hreyfing á milli nautshorn-
anna og líkama hans. Allt var nú
undir því komið, að hann gæti
sveiflað skikkjunni nógu léttilega
til með úlnliðshreyfingu einni sam-
an á nákvæmlega réttu augnabliki.