Úrval - 01.04.1968, Síða 95

93
„EL CORDOBÉS“ ....
frá einum nautaatsvellinum til ann-
ars, frá Priego til Lucena og þaðan
til Belmez og svo til Cardena.
„Nautaatstjaldið, sem við fluttum
með okkur, troðfylltist svo af áhorf-
endum, að það var eins og það væri
lifandi dýr.“ segir E1 Pipo. „Fólkið
öskraði, og það leið yfir konurnar
hverja af annarri. Stundum komust
nautin upp á áhorfendapallana.
Þetta var ótrúlegt.... þetta var
æði. ., þetta var fífldirfskulegt
brjálæði."
E1 Pipo hafði snemma ákveðið,
að E1 Cordobés skyldi ekki verða
látinn berjast í hálftómum nauta-
atshringum. Og' hann jók því aug-
lýsingaherferðina um allan helm-
ing til þess að fylla palla nautaats-
vallana. Hann beindi sókn sinni að
tilfinningum fólks, lék á strengi til-
finningalífsins. „Fólk, sem hefur
veikbyggt hjarta, er beðið um að
koma ekki til nautaatsvalla þeirra,
sem E1 Cordobés berst á. Þessi
beiðni er fram borin vegna þeirra
ofsalegu tilfinninga, sem list hans
leysir úr læðingi." Þessi orð gat að
líta í auglýsingu í einu dagblaðinu.
„Hvenær kemuf „Konungur hug-
rekkisins“ til Cordoba?" stóð í öðru.
Eitt sinn tilkynnti E1 Pipo, að það
hefði kviknað í pöllum og bygg-
ingum nautaatsvallarins í Bilbao
vegna rafmagnsneista þeirra, sem
mynduðust, þegar óður mannfjöld-
inn klappaði fyrir E1 Cordóbés.
En auglýsingabrellur E1 Pipos
gátu þó ekki hjálpað skjólstæðingi
hans nema að vissu marki. Þegar
því marki var náð, var allt komið
undir hugrekki Manuels. Og Man-
uel lag'ði sig í slíka hættu æ ofan
í æ þetta sumar, að jafnvel hinn
veraldarvani framkvæmdarstjóri
hans, sem kallaði ekki allt ömmu
sína, varð næstum felmtri sleginn.
Jafnvel honum fannst nú of langt
gengið. Manuel sýndi hin furðuleg-
ustu brögð. Hann hélt skikkjunni í
brjósthæð, er nautið kom æðandi
að honum, þannig að horn nauts-
ins strukust næstum við rifbein
hans. Hann skellti sér á hnén og
veifaði æðandi nautinu fram hjá
sér með hjálp skikkjunnar, liggj-
andi á hnjánum, svo að horn skepn-
unnar strukust næstum því við höf-
uðkúpu hans, augu og munn.
Eitt sinn braut hann „banderilla“
(fleinana) niður í smáspýtur, sem
voru ekki lengri en blýantur, og
sneri síðan baki í nautið. Hann gekk
síðan hægt aftur á bak í áttina til
skepnunnar, og svo nam hann stað-
ar á nákvæmlega því augnabliki,
þegar nautið geystist í áttina til
hans. Og einni sekúndu áður en
hornin skullu í bak honum, teygði
hann snögglega út hægri fótinn, svo
að nautið breytti skyndilega um
stefnu til þess að stanga fótinn. Og
þegar dýrið breytti um stefnu og
beygði, kippti hann fætinum snögg-
lega til baka, snarsneri sér við og
stakk fleininum á sinn stað.
í Pozoblanco settist hann í sand-
inn og sneri baki í nautið, þegar
nautið stóð aðeins um hálft annað
fet frá honum. Hann færði sig ofur
hægt úr skónum. Hann gat fundið
heitan, rakan andardrátt nautsins á
baki sér og vissi af hvössum horn-
unum rétt fyrir aftan sig. Hann
hreyfði sig ofur hægt. Svo færði
hann sig aftur í skóna og ætlaði