Úrval - 01.09.1970, Síða 26

24
ÚRVAL
leikur og syngur inn á plötur í
borginni Nashville í Tenneseefylki,
háborg sveita- og kúrekatónlistar-
innar (síðasta metsölualbúm hans
er „Nashville Skyline“). „Ég var
alltaf að flýta mér lengi vel,“ segir
hann. „Ég sé eftir því, að ég skyldi
gera það. .Þegar þú ert að flýta Jpér,
ertu í rauninni ekki eins vakandi og
opinn fyrir lífinu og þú ættir að
vera.“
Alfred G. Arnowitz tónlistar-
gagnrýnandi komst svo að orði ný-
lega um hin furðulegu áhrif, sem
Dylan hefur: „Hann hefur næstum
einn síns liðs umbylt eðli vinsællar
tónlistar í Ameríku. Hann hefur
gerzt brautryðjandi nýrrar kynslóð-
ar ljóðskálda og tónskálda og stuðl-
að að því, að nútímatónlist muni
verða eins konar bókmenntir vorra
tíma.“

I bók sinni „Leyst frá skjóðunni" skýrir Fnederic O’Brady frá þvi, er
þeir Marcel Tempora! sýndu hanzkabrúðuleikrit tvisvar sinnum í sama
skólanum, fyrst fyrir drengina og svo fyrir stúlkurnar. „I einu atriði
í leiknum," segir ihann, „gaf álfadrottningin hetjunni sverð, sem hann
mátti ekki leggja frá sér, því að þá kæmi eitthvað hræðilegt fyrir hann.
Hann reikaði fram og aftur um leiksviðið, þangað til hann var orðinn
úrvinda. Hann var kominn inn í dimman skóg og kvartaði siáran yfir
þvi, hversu þungt sverðið væri. Svo spurði hann áhorfendur að þvi, hvort
þeim fyndist, að hann ætti að leggja sverðið frá sér stutta stund. I sama
b'li birtist hræðilegur, eldspúandi dreki fyrir aftan hann. „Bara augna-
bliks.hvíld?" spurði hann strákana.
„Nei! Nei!" æptu beir og öskruðu. „Nei! Varaðu þig! Gáðu að því,
hvað er á bak við þig!“
Svo lékum við fyrir litlu stelpurnar. Sama atriði, sama spurning til
áhorfenda, sami drekinn Þögn.
En skyndilega kvað við blíðleg rödd aftast úr salnum, dæmigert tákn
um hið eilífa. ódrepandi hugrekki kvenþjóðarinnar: „Já, legðu það frá
þér. Við skulum sjá, hvað gerist!"
Amma er nýbúin að læra að aka bíl. Og eitt sinn bauðst hún til þess
að aka mér á fund í bor.g einni, sem var góðan spöl fná bænum okkar.
Þetta er alllöng leið, og á leiðinni þarf að greiða vegatoll nokkrum sinn-
um. Þegar við nálguðumst fyrsta vegatollshliðið, útskýrði ég það fyrir
ömmu, að ökumaður hvers bíis ætti að greiða 10 cent, sem notuð yrði
til þess að greiða fyrir vegalagninguna og viðhaldskostnað vegarins.
Við næsta tollhlið varð am.ma dálitið undrandi. Hún leit jafnvel út
fyrir að vera orðin reið Hún stanzaði rétt fyrir framan nefið á eftir-
litsmanninum, leit kuldalega á hann og sagði: „Við erum þegar búin að
gefa okkar fórnargjöf."
Frú Edward R. Myer.