Úrval - 01.09.1970, Qupperneq 57

BARÁTTA SONAR MÍNS VIÐ HEROINIÐ
55
segja honum álit okkar. Neyzla á
marijuana var bönnuð, einnig á pill-
um og LSD. Við bönnuðum honum
að neyta hverra þeirra lyfja, sem
höfðu annarleg áhrif á hugann,
hvort sem aðrir unglingar gerðu
slíkt eða ekki. (Heroin var svo fjar-
lægt hugarheimi okkar, að það var
eins og við álitum, að það væri
ræktað á einhverri annarri reiki-
stjörnu, allt of langt í burtu til þess
að ástæða væri til þess að óttast
það).
Þegar persónuleiki Marks fór að
breytast og líkt og að gliðna í sund-
ur þetta sumar, áleit ég í fyrstu, að
þetta væru bara eðlileg einkenni í
fari unglings, sem væri að verða
fullorðinn. Hann var alltaf að heim-
an og á sífelldu flandri með vinum
sínum. Þeir voru flestir eldri en
hann. Hann naut þess að geta flækzt
með þeim í bílunum þeirra og krafð-
ist þess að mega koma og fara eins
og hann lysti. Hann krafðist algers
hreyfingarfrelsis. En ,,gæði“ vina
hans höfðu breytzt. Fyrri vinir hans
höfðu verið vel gefnir, og indælir
og heiðvirðir piltar. Hinir nýju vin-
ir hans slæptust og flæktust bara
um í sljóu aðgerðarleysi. Þeir virt-
ust dauðir hið innra. Þeir syntu al-
drei, þótt sumarsólin hellti geislum
sínum yfir landið og gnægð bað-
stranda væri skammt undan. Ég
skynjaði það á einhvern hátt, að
þeir bjuggu yfir einhverju ömurlegu
leyndarmáli, og ég fann, að Mark
deildi þessu leyndarmáli með þeim.
Hann fór nú að verða mjög mis-
lyndur. Það skiptust á sífelldar
skapsveiflur. Ýmist var hann ólund-
arlegur og afundinn eða ofsakátur
og eirðarlaus. Hann sleppti sér al-
veg af bræði, þegar við stungum
upp á því, að hann lagaði til í her-
berginu sínu eða hjálpaði einstaka
sinnum til á heimilinu. Þegar móðir
hann reyndi að vekja áhuga hans á
einhverri bók eða tennistímum,
hæddist hann að ástæðunum fyrir
þessari viðleitni hennar og mati
hennar á verðmætum lífsins. Stund-
um hætti hann ekki, fyrr en hún var
farin að gráta. Hann gerði sér nú
far um að verða sem allra fáránleg-
astur í klæðaburði, miklu fáránlegri
en unglingatízkan almennt. Og hann
fór að ljúga að staðaldri.
Dag einn hringdi faðir tveggja
pilta, sem voru orðnir tíðir gestir
sonar okkar, til mín og sagði mér,
að synir hans hefðu viðurkennt, að
þeir hefðu reykt marijuana, sem
þeir hefðu fengið hjá Mark. Mark
þverneitaði þessu ofsalega, þegar ég
gekk á hann, og ég trúði honum.
Þegar faðir drengjanna bar þetta á
Mark í viðurvist hans síðar s%-ma
dag, viðurkenndi Mark það strax,
er maðurinn fór að spyrja hann
nánar um þetta.
„Hvers vegna lýgurðu að mér, en
segir svo ókunnugum manni sann-
leikann?“ spurði ég.
„Ég vildi ekki valda þér von-
brigðum, pabbi,“ svaraði hann. „Ég
sver, að þetta skal ekki koma fvrir
aftur. Við gerðum þetta bara einu
sinni.“
Og ég trúði þessu líka. Það er
erfitt að bregða út af venjunni og
hætta að treysta heiðarlegum pilti,
sem maður hefur alltaf treyst áður.
Ein dagbókarfærslan, sem Mark
færði mörgum mánuðum eftir þenn-