Úrval - 01.09.1970, Síða 59

BARÁTTA SONAR MÍNS VIÐ HEROINIÐ
57
því við, að Mark elskaði okkur bæði
og væri stoltur af okkur.
Okkur létti mjög við þessar frétt-
ir, þótt þær gerðu okkur að vísu
einnig dálítið ringluð. Við tókum
því að gera áætlanir. Við höfðum
hvort eð er ætlað að flytja til ann-
ars bæjar, svo að lausnin yirtist
henta alveg prýðilega. Við hétum
því, að við skyldum reyna að taka
meira tillit hvert til annars en áður,
og ákváðum, að Mark byrjaði svo í
nýja skólanum, strax eftir að við
hefðum flutt.
Ég varð að fara í ferðalag vegna
starfs míns, tæpum mánuði eftir að
við fluttum í nýja húsið. Meðan ég
var fjarverandi, tilkynnti Mark
móður sinni, að hann væri að hætta
í skólanum. Hann bætti líka við öllu
því gamla, að hún væri hræsnisfull
menningarsnobb, misheppnuð
manneskja og tík. Hún hafði ekki
misst trú sína á honum, þegar ég
hafði áður gert það. En nú gekk
hann svo langt, að hún skipaði hon-
um að fara burt af heimilinu og
koma þangað aldrei aftur.
Hann var að heiman í tvær vikur
og lifði á bónbjörgum meðal vina
sinna, meðan við biðum þess að
hann létí undan. Við vorum haldin
þeirri gamaldags von, að hann
mundi að lokum „taka sönsum“.
Loks kom hann heim. Hann leit út
eins og vofa. Hann var kinnfiska-
soginn, og það var kvalasvipur í
augum hans. Hann sagði, að sér
þætti þetta leitt, en þó var eins og
hugur fylgdi ekki máli. Hann talaði
um að fá sér vinnu í verksmiðju.
Svo hvarf hann að heiman aftur
eftir nokkra daga.
Þetta tímabil er hulið eins konar
móðu. Við lifðum í sannkölluðu viti,
þegar hann var heima og eins þegar
hann var að heiman. í hvert skipti
sem hann rauk að heiman, létum við
sefjast vegna óttans og ástarinnar,
sem við bárum til sonar okkar. Við
minntumst þess þá, hvað hann hafði
áður verið heldur én þess, sem hann
var nú orðinn. Við töldum okkur
sjálf trú um, að hann tæki sig
kannski á, ef hann fengi aðeins eitt
tækifæri í viðbót.
Dag einn síðla vors, er Mark hafði
rokið að heiman og haldið síðan
heim fljótlega á nýjan leik, lenti ég
í hörkurifrildi við hann, þótt það
væri að vísu ekki verra en mörg
fyrri rifrildi okkar. En ég var orð-
inn þreyttur á að sjá konuna mína
grátandi dag eftir dag og sjá andlit
hennar verða fölt og tekið, gamalt
um aldur fram. Ég var orðinn
þreyttur á þessari sífelldu spennu á
heimilinu og vonbrigðunum, sem
voru nú orðin hluti af okkur. Ég fór
upp í herbergið hans og sagði hon-
um, að nú skyldi hann taka saman
dótið sitt og fara burt fyrir fullt og
allt.
„Þetta er alveg þýðingarlaust,
Mark,“ sagði ég. „Þér líður illa
hérna heima, og þú ert að drepa
okkur. Kannski finnurðu það, sem
þú þarfnast, ef þú ferð að heiman.“
Hann fór að gráta, og ég spurði
hann enn einu sinni, hvort hann
gæti sagt mér frá því, hvað væri í
raun og veru að. Og nú leysti hann
frá skjóðunni. Hann sagði mér, að
hann notaði stöðugt heroin, hann
sygi það upp í nefið, sprautaði því í
æð og neytti þess á alla hugsanlega