Úrval - 01.09.1970, Qupperneq 61

BARÁTTA SONAR MÍNS VIÐ HEROINIÐ
59
við hjónin hættum nú að trúa því,
að við gætum snúizt gegn hvers
kyns vandamáium og fundið farsæla
lausn hverju sinni. Þetta var nýtt
fyrir okkur. Það var í fyrsta skipti í
18 ára hjónabandi okkar, að við tók-
um vonleysinu og getuleysinu sem
óhjákvæmilegri staðreynd.
í FORAÐI HYLDÝPISINS
En einmitt þegar foreldrar eitur-
lyfjaneytandans hafa gefið upp alla
von, er kannski einmitt að glæðast
svolítill vonarneisti í brjósti hans
sjálfs. Mark hafði undanfarið orðið
að berjast gegn ógnum, sem eru svo
djöfullegar, að ég get aðeins getið
mér slíks til. Og nú var hann farinn
að taka ákvarðanir um það upp á
eigin spýtur, að hann skyldi losa sig
undan fargi nautnarinnar. Hlý sum-
arsólin hjálpaði honum í þessari
viðleitni hans. Við sáum, að hann
baðaði sig í geislum hennar og að
hann gekk nú um með bera hand-
leggi líkt og til að sýna, að þar væru
engin nálarför og að hann væri að
reyna að finna leið út úr myrkrinu.
Hann fékk starf hjá garðyrkjufyrir-
tæki og stundaði það vel. Metha-
donelyfið, sem hann fékk nú dag-
lega, hjálpaði honum til þess að
þrauka.
f lok sumarsins var líf okkar
byrjað að færast í svipað horf og á
fyrri hamingjudögum. Mark var nú
miklu hraustari og sterkari líkam-
lega en áður, og augnaráð hans var
nú orðið líkara augnaráði heilbrigðs
manns en hinu flöktandi augnaráði
samankipraðra augna eiturlyfja-
neytandans. Við Síkruppum í
skemmtiferð til Þorskhöfða um eina
helgi og sváfum í tjaldi niðri á
ströndinni. Við syntum saman og
svifum á brimbrettum á ölduföldun-
um upp að ströndinni. Er við svifum
á ölduföldunum í sólgullnum og ilm-
andi sænum, var auðvelt fyrir mig
að trúa á þá tálvon, að við gætum
nú unnið fullan sigur.
Mark fór aftur í skólann í septem-
ber. Hann hætti við methadonelyfið,
án þess að slíkt hefði slæmar af-
leiðingar fyrir hann. Hann keypti
sér dálítið af nýjum fötum og fór
alltaf á fætur klukkan hálfátta á
morgnana. f skólanum gat hann lagt
stund á námsgreinar, sem hann hafði
ánægju af, tónlist, leiklistarfræði og
ensku. Og ég tók eftir því, að hann
var farinn að stunda námið af viti,
minnisbækurnar fylltust hver á fæt-
ur annarri. Við hjónin sögðum hvort
við annan, að við ætluðumst ekki að
vonast eftir of miklu. En við gerðum
það nú samt.
Eftir mánaðartíma sagði Mark
einn morguninn, að hann ætlaði að
sleppa fyTstu kennslustundunum.
Hann fór að ganga í slitnum og
gömlum gallabuxum eins og áður.
Einn morguninn neitaði hann alveg
að fara í skólann. Við fórum að ríf-
ast, og hann rauk brátt út. Hann
hringdi heim seint um kvöldið. Hann
var undir sterkum eiturlyfjaáhrif-
um.
Nú hófst sama martröðin og fyrr-
um. En það var greinilegt, að það
hafði orðið breyting á konunni
minni. Móðganir Marks, vonbrigðin
og hin lamandi staðreynd lastar
hans sannfærðu hana nú um, að
hann væri glataður. Og nú gerðist
hún hörð á yfirborðinu eins og ég.