Úrval - 01.09.1970, Síða 69

BJÖRGUN Á ELLEFTU STUNDU
67
á lífi eða þá alls ekki. Hafið skilar
aldrei neinum líkum úr austurátt,
þ. e. með aðfallsstraumnum.
SJÁVARFALLASTRAUMURINN
BREYTIST
Stephen Krameæ sagði móður
sinni frá því, hvað gerzt hafði. Frá-
sögn hans var sundurlaus, og hann
talaði hægt: „Við Matt vorum í
könnunarleiðangri," sagði hann, ,,og
við sáum, að Diane sat uppi á sand-
hól. Við spurðum, hvort hana lang-
aði til að leita að rekavið, og hún
var alveg til í það. Hana langaði til
þess að finna skrýtna búta, sem hún
ætlaði að nota við blómaskreyting-
ar.“
Og að lokum voru þau öll komin
út á sandeyrina, þar sem þéttum,
hörðum sandinum hallar út í sjó-
inn, unz eyrin fer í kaf. „Við
ákváðum að fara að vaða,“ sagði
Stephen. „Pabbi hafði sagt okkur,
að við skyldum ekki synda þarna,
og við ætluðum okkur það ekki.
Við ætluðum bara að vaða. Við óð-
um alllangt út eftir, þangað til
vatnið náði okkur upp í hné. Öld-
urnar komu úr báðum áttum, og
þær voru svo sterkar, að þær lyftu
okkur nokkra þumlunga frá botni
og létu okkur svo síga mjúklega
niður aftur. Þetta var svo furðu-
legt. Okkur fannst það alveg stór-
kostlegt, líkt og við værum að
ganga á tunglinu. Við fórum svo-
lítið lengra út, þangað til sjórinn
náði okkur alveg upp í mitti. Og
öldurnar lyftu okkur enn hærra og
létu okkur svo síga enn lengra nið-
ur. En svo sagði Diane, að það væri
bezt, að við færum nú í land aft-
ur.“
Næsta aldan lyfti þeim enn hærra,
og þegar hún lét þau síga niður aft-
ur, komust þau að því, að þau gátu
ekki snert botninn. Þau voru komin
á flot. Matthew Hikel var smávax-
inn. Þau gættu þess að hafa hann
á milli sín. Stephen synti rétt á
undan honum og Diane á eftir. Di-
ane kallaði til hans hvatningarorð-
um. Þeim miðaði svolítið áfram í
áttina til fjöruborðsins, fyrst einn
metra, síðan tvo og jafnvel þrjá.
Skyndilega fann Stephen, að fætur
hans snertu steina. Hann klöngrað-
ist áfram og skreið á höndum og
fótum upp í sandinn. Svo sneri
hann sér við og ætlaði að rétta hin-
um hjálparhönd. En á nákvæmlega
sama augnabliki náði straumurinn
tangarhaldi á þeim Diane og Matt-
hew og ýtti þeim frá landi.
Stephen æpti: „Diane! Þér tekst
það! Syntu, Matt!“
Hann óð út í sjóinn, en Diane
hrópaði til hans ákveðinni röddu:
„Snúðu við! Farðu og segðu pabba
frá þessu. Flýttu þér Steve. . . .
Náðu í hjálp!“ Hann sneri við á
næsta augnabliki og þaut af stað.
HIN LANGA BIÐ
Lítill hópur hafði safnazt saman
í fjörunni, líklega um 50 manns
samtals. Þetta voru eyjarskeggjar,
sem vissu, hvað væl neyðarflaut-
unnar boðaði. Það var enginn galsi
í mönnum, eins og oft vill verða,
er einhverja voveiflega atburði ber
að höndum yfir á meginlandinu.
Þessir menn og þessar konur, af-
komendur sjómanna og fiskimanna,