Úrval - 01.09.1970, Page 71

BJÖRGUN Á ELLEFTU STUNDU
69
ferð. Sjúkrabifreiðin lagði af stað í
áttina til Gömlu hafnar, sem var í
fjögurra mílna fjarlægð. Guðrún og
Stanley Kramek fylgdu henni eftir.
Þau veltu fyrir sér orðunum, sem
þau höfðu heyrt í móttökutækinu,
og reyndu að mynda sér skoðun um,
hvað orðin höfðu merkt í raun og
veru. Er talað um að ,,bjarga“ lif-
andi manni, en að ,,ná“ látnum?
Og hafði röddin sagt „persónu" eða
„persónum".
Rennilegi, grái strandvarðarliðs-
báturinn var þegar kominn að
landi, er þau komu til Gömlu hafn-
ar. Stanley hljóp niður á bryggj-
una og ruddi sér leið í gegnum
mannþyrpinguna. „Hleypið mér í
gegn!“ bað hann. Á afturþilfari
bátsins fann hann tvær litlar ver-
ur, vafðar í teppi. Þær sátu uppi,
þær voru lifandi! Þær brostu til
hans og hlógu og grétu samtímis.
Og sama gerði hann sjálfur.
Hjúkrunarkona Sjálfboðaliðs-
björgunarsveitarinnar mældi blóð-
þrýsting barnanna og æðaslátt, gaf
þeim dálítið súrefni og lýsti því yf-
ir, að þau mættu fara í land. Mann-
fjöldinn klappaði, þegar fjölskyld-
an steig á land. Það voru tár í aug-
um margra og margar hendur á
lofti, sem vildu snerta þau, er þau
gengu framhjá. „Við báðum fyrir
ykkur,“ sögðu nokkrir áhorfenda.
Kramekhiónin hlógu, töluðu og
snertu hvort annað, er þau voru
komin aftur heim í sumarhúsið sitt.
Þau voru sem ölvuð af þeirri vitn-
eskju, að fjölskyldan væri aftur
saman komin heil á húfi. Það var
sem Diane hefði vaxið i augum
þeirra, Diane, með hin gráu, hrein-
skilnislegu augu móður sinnar,
gædd sömu sjálfsstjórn og hún, Di-
ane, sem hafði til að bera ákveðinn
vilja föður síns til þess að bregðast
aldrei, heldur leysa ætíð starf sitt
vel af hendi, Diane, gædd sinni
eigin yndislegu mildi og gæzku.
„Ég vissi, að Stephen hafði náð
í hjálp,“ sagði Diane við þau,
„vegna þess að ég gat séð allt þetta
fólk niðri á Sandeyri. Og ég sagði
Matt, að bráðum kæmi bátur að
sækja okkur. É'g hafði Matt oftast
á bakinu á mér, er ég synti bringu-
sund. En þegar honum varð kalt,
lét ég hann synda sjálfan við hlið
mér til þess að koma blóðrásinni
vel af stað aftur. Hann var mjög
þægur og gerði allt, sem ég sagði
honum að gera, og kvartaði aldrei.“
Matthew var rjóður af æsingu
vegna þessa ævintýris, sem hafði
endað svo vel. Hann bætti við: „Við
töluðum saman, og Diane sagði
skrýtlur og gamansögur og spurði
mig, hvort ég kynni sönginn „Ósvik-
inn kjarkur", en það kunni ég ekki.
Hún kallaði mig „Matta vatna-
rottu“ og ég þóttist verða vondur.
Stundum velti hún sér við og synti
á bakinu og lét mig hvíla mig á
maganum á sér, en ég hélt utan um
mittið á henni. Svo sparkaði ég fast
með löppunum til þess að hjálpa
okkur til að halda okkur á floti.“
„Ég hafði áhyggjur af þokunni,
sem kom,“ viðurkenndi Diane. „I
hvert skipti og alda lyfti okkur
upp, þá bað ég þess heitt, að mér
tækist að koma auga á vitann. Og
það tókst mér reyndar alltaf, en
hann varð sífellt ógreinilegri. Við
Matt veifuðum handleggjunum og