Úrval - 01.09.1970, Síða 110

108
ÚRVAL
sem væri, ef góð laun voru í boði.
Einn áheyrendi í réttarsalnum skrif-
aði þessa lýsingu á Wedderburn:
„Það var eitthvað við hann, sem
jafnvel svik geta ekki treyst.“
Franklin hafði ekki gefizt tími til
þess að útvega sér lögfræðing vegna
hins stutta fyrirvara, og því spurði
hann, hvort andstaða væri því ekki
fáanleg til þess að afsala sér réttin-
um til lögfræðilegs ráðunautar.
■Svarið var neikvætt, og háyfirdóm-
arinn spurði Franklin, hvort hann
vildi halda áfram málarekstrinum.
„Ég fer fram á að fá lögfræðileg-
an ráðunaut í málinu,“ svaraði
Franklin næstum hryssingslega.
„Hve langan frest þurfið þér?“
„Þrjár vikur.“
Málinu var þvi frestað og skyldi
taka það fyrir að nýju laugardaginn
29. janúar.
í HANAATSSALNUM
Það gengu alls konar sögur fjöll-
unum hærra í Lundúnum um vænt-
anleg málalok í máli Franklins og
framtíðarhorfur hans. Wedderburn
lýsti því yfir, að hann ætlaði að tæta
hann í sundur. „Orðrómur“ barst til
Cravenstrætis, eins og Franklin orð-
aði það, um að sumir meðlimir
Leyndarráðsins mæltu með því, að
Franklin yrði tekinn fastur sem ó-
tíndur glæpamaður.
Svo gerðist atburður, sem jók
reiði nýlendubúa vegna Hutchinson-
bréfanna svo ofboðslega, að úr varð
stjórnlaust bál. Þ. 19. janúar bárust
þær fréttir til Englands með brezka
skipinu „Haley“, að hópur Boston-
búa hefði dulbúið sig sem Indíána,
ráðist út í þrjú brezk skip í Boston-
höfn og varpað 300 tekistum fyrir
borð. Næsta dag bárust svo þær
fréttir til Englands með skipinu
„Polly“, að tefarmur þess væri enn
niðri í lestunum, því að íbúar Fíla-
delfíu hefðu komið í veg fyrir, að
hægt yrði að skipa upp úr því.
Franklin var fulltrúi beggja þeirra
nýlendna, sem atburðir þessir höfðu
gerzt í, þ.e. Massachusetts og Penn-
sylvaniu. Og hann réð sér skjótt tvo
lögfræðinga til þess að verða lög-
fræðilegir ráðunautar hans, er
roálarekstur byrjaði að nýju frammi
fyrir Leyndarráði ríkisins.
Franklin varð undrandi, þegar
hann kom í „Hanaatssalinn“ þ. 29.
janúar. Enginn Lundúnabúi minnt-
ist þess, að svo margir lávarðar
hefðu nokkru sinni sótt fund Leynd-
arráðsins í einu. Þeir voru 35 talsins
og allir klæddir í sín fegurstu
skrautklæði. í kringum langborðið
þyrptist líka fjöldi hirðmanna, og
virtust þeir flestir vera í mikilli
hugaræsingu. Þeim hafði augsýni-
lega verið boðið „til eins konar
skemmtunar", eins og Franklin
skrifaði síðar um málarekstur
þennan.
Lögfræðingar Franklins byriuðu á
að færa rök fyrir því, að mál það,
sem lægi fyrir Leyndarráðinu,
beiðni nýlendubúa um frávikningu
þeirra Hutchinson og Olivers, væri
ekki lögfræðilegs eðlis. Þeir héldu
því fram, að með beiðni þessari væri
skírskotað til vizku og góðvildar
konungs og ráðgjafa hans. Það var
augnabliksþögn, þegar þeir höfðu
lokið máli sínu. Síðan kvaddi Alex-
ander Wedderburn sér hljóðs.
Hann lýsti yfir því, að hér væri