Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 81

BÓBÓ: ÚLFUR í HÚSINU
79
hundar yrðu ákaílega erfiðir í með-
höndlun og líklegir til að enda sem
fangar í dýragarði, verða skotnir
eða villtir, ákváðum við Valerie að
binda enda á þessa rómantík.
Ég hafði keðjuna enn á Bóbó á
þessum tíma, ennþá hræddur um
að hann kynni að sleppa, og dag
nokkurn, þegar hann sýndi Cleo
óvenjumikinn áhuga, kippti ég
snöggt í keðjuna og skipaði honum
að haga sér skikkanlega. Áhrifin
voru nákvæmlega eins og ég hefði
skotið á hann. Hann lét fallast til
jarðar og byrjaði að skríða í átt-
ina til mín. Hann lagði eyrun aft-
ur með hausnum, dró skottið á
eftir sér og feldurinn var ýfður
alveg aftur á rófuenda. Ég hef al-
drei séð jafn átakanlega fyrirgefn-
ingarbeiðni. Hann skreið upp að
fótum mér, vældi aumkunarlega,
velti sér hægt yfir á bakið, lyfti
framfótunum, beygðum og biðjandi
og bauð mér hálsinn. Ég fann hvað
var á seyði, beygði mig niður, greip
um háls hans og hristi hann harka-
lega.
Aldrei síðan hefur Bóbó nálgast
Cleo með ástleitni. Ég áleit, að Bó-
bó hefði komist að þeirri niður-
stöðu að ég væri foringinn og hon-
um væri bannað að gamna sér með
Cleo meðan ég væri á lífi. Ég var
svo viss um þetta, að síðan hef ég
aldrei þurft að skipta mér af hon-
um og Cleo, þótt hún væri á lóð-
aríi, og Bóbó hefur aldrei síðan
sýnt henni hinr, minnsta áhuga.
Það, sem meira var: Nú vissi ég
hvaða stöðu ég skipaði. Eg fann
með fögnuði, að ef ég hagaði mér
rétt samkvæmt úlfalögunum, væri
ég öruggur gegn árás frá Bóbó.
Það var aðeins eitt, sem skyggði
á: Þetta þrefalda samband, sem nú
hafði komist á í huga Bóbós, varð-
andi hann sjálfan, Cleo og mig,
skildi Valerie og telpurnar litlu,
allar kvenkyns eftir utan við úlfa-
hópinn, og þar með voru þær enn-
þá háðar vilja og duttlungum Bó-
bós, sem ósjálfrátt myndi álíta sig
næstráðanda, þar sem hann var eina
karlkynsveran fyrir utan mig.
ÁHRIF FJÖLKVÆNISINS. Ég
tók að gera mér grein fyrir grund-
vallarmismuninum milli hunda og
úlfa. í félagsskap fólks er hægt að
segja, að flestir hundar álíti sjálfa
sig mannlega, eftir því sem gáfna-
far þeirra leyfir, og sýni þar með
undirgefni og löngun til að vera til
geðs. Úlfar á binn bóginn sýna
sjaldan nokkra löngun til að vera
til geðs eða hlýðnir, þótt þeir séu
í félagsskap manna. Þeir sýna enga
undirgefni á sama hátt og hundar
gera, aðeins á sama hátt og úlfar
sýna sínum yfirboðurum í úlfa-
hópnum, en hlýðni við yfirboð-
arana er nauðsynleg samkvæmt
úlfalögunum.
Þegar Bóbó hafði viðurkennt mig
sem flokksleiðtoga og Cleo maka
minn, gat hann ekki fremur hugs-
að sér að eðla sig með henni en
flugu. En gat ég kennt honum að
sitia eins og hundi, að koma, þeg-
ar kallað var í hann, eða kennt
honum nokkrar þær kúnstir, sem
mönnum þykir svo gaman að
kenna hundum? Örugglega ekki.
í auðnum Mið-Yukon er lífið
fyrir hina villtu bræður Bóbós svo