Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 84

82
ÚRVAL
hlýtur að hafa verið íorystudýrið
og faðir ylfinganna. Hin dýrin, úlf-
ur og úlfynja, komu tvisvar í heim-
sókn en sitt í hvort skiptið, og í
annað skiptið kom úlfynjan með
eitthvað lítið og loðið — ef til vill
ungan héra — að greninu. Það var
í eina skiptið á þessum fjórum dög-
um, sem ég sá fæðu berast; ég get
aðeins látið mér detta í hug, að
ylfingarnir hafi verið fóðraðir með
því. sem fullorðnu dýrin ældu upp
handa þeim inni í greninu.
í öll skiptin, sem ylfingarnir léku
sér, var forystudýrið faðir þeirra
viðstatt. Hann lá þarna, ósköp
þjáður á svipinn og varð ekki bet-
ur séð en að honum leiddist, með-
an ylfingarnir þeyttust yfir hann
og kringum hann. Þeir léku sér að
því að þykjast ráðast á skottið á
honum og eyrun, þar til hann stóðst
ekki mátið lengur og færði sig ögn
til, en ylfingarnir fylgdu fljótt eft-
ir og héldu baráttunni áfram.
Einn ylfinganna var mest áber-
andi. Hann var greinilega stærstur
þeirra, dökk, lítil frekja, sem greini
lega kaus fremur að erta og mis-
þyrma systkinum sínum en glíma
við útanga föður síns. Hvað eftir
annað læsti þetta litla kvikindi
skoltunum í systkini sín og herti
að af öllum kröftum, svo veinin í
fórnarlambinu náði alla leið til mín.
Og það varð ekki fyrr en pápi
gamli rak í hann löppina, að hann
lét deigan síga og sleppti fórnar-
lambinu. Þess i stað læsti hann
kjaftinum í fót flokksforingjans. Þá
kippti fullvaxna dýrið að sér
hramminum, sennilega vegna sárs-
auka, en ylfingurinn réðist þá þeg-
ar í stað á annað systkini sitt. Ég
sá með sjónaukanum, að framferði
afkomandans íór sífellt meir í taug-
ar föðursins.
Að morgni fjórða dagsins gerð-
ist nokkuð skelfilegt. Ylfingurinn
hafði náð taki á öðru fórnarlambi
sínu, þannig að skrækirnir og skelf-
ingarvælið bárust langar leiðir. Þá
reis stóri úlfurinn á fætur, læsti
skoltunum utan um litla óargadýr-
ið og hristi það harkalega. Það
heyrðist eitt stutt, skerandi vein og
hinir ylfingarnir hentust inn í gren-
ið. Stóri úlfurinn lagði litla lífvana
hræið frá sér á jörðina, sleikti út
um með viðbjóðssvip, eins og til
að losna við hárin, sem loddu við
tunguna.
Úlfynjan kom fram úr greninu,
þefaði af ylfingshræinu, síðan af
trýni maka síns, og ég gat ekki
betur séð en hún liti dapurlega í
átt til sjóndeildarhringsins, áður en
hún skreið inn í grenið. Stóri úlfur
stóð upp, teygði letilega úr sér og
stökk síðan úr augsýn, bak við
runnana. Ég sá ekki meira af þess-
um úlfum.
En nú vissi ég að þær kringum-
síæður voru til, þar sem úlfur gat
drepið afkvæmi sitt; þar sem Bóbó
gæti ef til vill ráðist á telpurnar.
Mér fannst þetta allt saman svo
viðbióðslegt, svo andstyggilegt, að
é<? gaf mér ekki tíma til að staldra
við og íhuga það sem ég hafði séð.
Tilrauninni var lokið, áhættan var
of mikil. Bóbó yrði að fara í dýra-
garð.
VARF.HRIN KYNNING. Það var
síðla dags, er ég ók landróvernum