Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 86

84
'CJRVAL
málin að vera á mína ábyrgð; þann-
ig hlaut það að vera fullkomlega
ólöglegt fyrir Bóbó að skadda börn-
in á nokkurn hátt. Ef þær höguðu
sér sæmilega og fengju ekki að
áreita Bóbó, hlaut að vera alveg
óhætt að leyfa þeim að umgangast
hann. Ég áleit að það versta, sem
hann kynni að gera, væri að meiða
þær óviljandi í ofsafengnum leik
sínum. Engu að síður ákváðum við
að hefja kynninguna á mjög var-
færinn hátt.
Ég hafði lesið mikið um matar-
venjur úlfa og komist að því, að
þar sem úlfar lifa villtir, étur
flokksforinginn venjulega fyrstur
og lyst sína af hverri bráð; það er
ekki fyrr en hann er saddur að
hinir úlfarnir fá að byrja. Algjör
undantekning er þó, þegar nægilegt
æti er eða ylfingarnir eru litlir og
geta ekki veitt sér sjálfir. Þá fá
þeir að éta fyrstir ásamt foreldr-
um sínum. Ég ákvað að nota mér
þessar matarvenjur til þess að
sannfæra Bóbó enn frekar um for-
réttindi litlu stúlknanna.
Ég setti því útiborð uppi við
holtið og yfir það tjaldhimin til að
hlífa okkur fyrir regni. Þarna át-
um við morgunverð í mestu mak-
indum — með tvö og hálft kíló af
kjöti handa Bóbó á miðju borðinu.
Valerie kom með tebakka 02 ris1:-
að brauð; Cleo sat undir borði oe
fékk molana. Þegar við vorum
mett, létum við kjöt Bóbós ganga
hrineinn og hvert okkar spýtti lít-
illega á það til að gefa honum til
kynna að við befðum borðað dá-
lítið af því. Síðan fékk Cleo að
sleikja það - en ekki stela af bví
og svo gengum við öll saman
til Bóbós og réttum honum það.
Hann reis upp á afturlappirnar, tók
kjötið í kjaftinn og stökk síðan
þangað í klettana, þar sem hann át
alltaf.
Áður en langt um leið lét ég
litlu stúlkurnar koma nær Bóbó
þegar við fórum að afhenda kjöt-
ið, og innan fárra daga sleiktu þær
handarbök sín og réttu honum, svo
að hann gæti þefað af þeim og
sleikt í staðinn. Og litlu stúlkurn-
ar hlógu sig máttlausar, þegar Bó-
bó lagði annan hramminn upp á
kollinn á þeim og ýtti þeim til jarð-
ar.
í fyrstu var þetta gert með hálf-
um huga, þótt öll rök bentu til
þess, að ekki væri mikil ástæða
til ótta. Samt gat ég ekki til fulis
ýtt því frá mér, hve skelfilegt það
væri ef úlfurinn réðist á einhvern
hátt á litlu telpurnar mínar. En
eftir þessa fyrstu varfærnu nálgun
komu þær nær og nær, þar til þær
voru farnar að ieika sér við hann
með fullkomnu trúnaðartrausti.
Sorrel settist kiofvega á hann, þar
sem hann lá í mestu makindum og
sperrti eyrun; hún barði fótastokk-
inn og kallaði: „Hott, hott!“ Kast-
er lá annaðhvort fyrir framan hann
eða aftan, venjulega á bakinu,
tosaði í feld hans af öllum kröft,-
um og skríkti af ánægju, þegar
hann slengdi tungunni með mestu
rósemi vfir þann hluta hennar sem
næstur honum iá.
En fyrir hugskotsjónum mínum
stóð alltaf svipuð mynd frá óbyggð-
um Yukon. Það var alltaf eitthvað
dökkt vfir myndinni. svo að við