Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 121

HUNDURINN HENNAR FRU DONOVAN
119
á mér. Það var eitthvað virðulegt
við hann, eitthvað sem snart mig,
þar sem hann sat þarna og horfði
á mig, rólegur, fullur trúnaðar-
trausts og óhræddur.
„Ég þykist vita, að þú viljir binda
enda á þjáningar hans undir eins,“
sagði Halliday.
Ég hugsaði mig um smástund, en
strauk ennþá um kollinn á hvutta
og klóraði honum bak við eyrun.
„Já, ég verð víst að gera það. Það
er víst það eina, sem hægt er að
gera. En heldurðu að þú viljir ekki
opna dyrnar alveg, svo ég geti skoð-
að hann almennilega?"
Þegar ég fékk betri skímu, sá ég
að tennurnar voru heilar og skrokks
byggingin í góðu lagi. Ég hlustaði
hann, og meðan ég hlustaði á sterk-
an en hægan hjartsláttinn, lagði
hundurinn aftur loppuna á hand-
legg mér.
„Ég skal segja þér það, Halli-
day að í þessari beinaskjóðu er
góður og heilbrigður hundur. Ég
vildi bara að ég vissi, hvernig ég
gæti læknað hann og komið honum
í góðar hendur.“ í sama bili upp-
götvaði ég steinkolsaugu, sem störðu
áfjáð yfir öxlina á Halliday. For-
vitnin bar frú Donovan ofurliði sem
fyrr. É'g hélt áfram í samræðutón,
eins og' ég væri að tala við Halli-
day, en hefði ekki séð frú Donovan.
„Þessi hundur þyrfti fyrst og
fremst að fá ærlegan þvott með
góðu sjampói, og síðan langvarandi
meðhöndlún og stöðuga inngjöf af
verulega krassandi kraftaverka-
dufti.“
Halliday starði á mig, eins og
hann héldi helst að ég væri kom-
inn á sama stig og eigandi hunds-
ins og móðir hans.
„En hvar er slíkt að finna?“ hélt
ég áfram. „Ég meina eitthvað nógu
sterkt?“ Svo andvarpaði ég og bætti
við: „Nú, jæja, það verður víst ekki
hjá því komist. Ég verð að svæfa
hann. Ég ætla að ná í sprautuna
mína upp í bíl.“
Þegar ég kom aftur að skúrnum,
var frú Donovan önnum kafin að
rannsaka hundinn, þrátt fyrir mót-
mæli Hallidays.
„Sjáiði,“ sagði hún hrifin og benti
á einhverjar rúnir, sem voru ristar
á hálsband hundsins. „Hann heitir
Roy. Finnst ykkur það ekki minna
á Rex?“ Svo þagnaði hún um stund,
eins og hún réði ekki fyllilega við
tilfinningarnar.
„Má ég fá hann?“ spurði hún svo
skyndilega. „Ég get læknað hann,
ég veit það. Ó, leyfið mér að fá
hann.“
„Fulltrúinn verður að segja til
um það,“ sagði ég.
Halliday horfði tvíátta á frú
Donovan og dró mig svo til hliðar.
..Ég skil ekki, hver fjandinn er hér
á seyði,“ sagði hann. „En þetta
hundsgrey hefur fengið verri með-
ferð en maður sér yfirleitt. Þessi
kona virðist ekki vera . . .“
Ég lyfti höndinni: „Trúðu mér,
tlalliday, ef nokkur maður í Darr-
owby getur gefið þessum hundi nýtt
lif. er bað bessi kona.“
Halliday var enn á báðum átt-
um. ,,É’g skil ekki enn. Hvaða kjaft-
æði var þetta um sjampó og krafta-
verkaduft?“
„Hugsaðu ekki um það. Hundur-
inn þarf að fá mikið af góðum mat,