Skírnir - 01.12.1917, Qupperneq 11

Skirnir]
Trúarliugtakið.
345-
mörk. Vegna fullvissu kans um takmarkalausa föður-
elsku Guðs og almætti Guðs, var honum ómögulegt að
setja traustinu nokkur takmörk. Þetta sést af áðurnefndu
ummælunum i 9. kap. Mk. guðspj.: »S á getur alt,.
s e m t r ú n a h e f i r«. Og líku er haldið fram í Mk. 11
í áðurnefndu ummælunum um bænina, að menn skuli trúa
að þeir haíi öðlast það, sem þeir biðja um í bænum sín-
um. En hvergi kemur þó ef til vill betur fram, hvað
Jesús á við þegar hann talar um írúna, en í ummælum
hans um »trú eins og mus tar ð sk o rn«. Jafnvel
mustarðskornstrúin getur komið ótrúlega miklu til leiðar.
Og það stafar af því, að trúin er traust til Guðs, og það
sem trúin áorkar er komið undir krafti Guðs, sem er hinn
æðsti veruleiki, orsök alls, uppspretta alls máttar og kær-
leika. Sá sem er trúaður, lítur ekki á sjálfan sig, eins og
það væri undir mætti hans eigin sálar komið, hvort eitt-
hvað gæti átt sér stað eða ekki. Trú hans er í því fólgin,
að hann finnur til eigin veikleika, en treystir Guði. Og
Jesús heldur því fram, að ef maðurinn að eins eigi must-
arðskorn af þessu trausti, þá geti hann hið ótrúlegasta
Jesús á þar auðvitað ekki við, að menn eftir eigin geð-
þótta geti notfært sér undramátt Guðs. Hversu fjarri
væri það ekki auðrnýktarhugarfari hans, sem beindi huga
sínum að hinu himneska, en ekki hinu jarðneska/ En
Jesús á með orðum sínum um mustarðskornstrúna við það,
að almætti Guðs verði engin takmörk sett, og að þeir
sem treysti Guði muni öðlast það, sem annars væri raeð
öllu ógerlegt og óliugsanlegt. Eins og Jesús sjálfur frá
Ouði fékk aðstoð og mátt af því að liann treysti honum,
eins krefst hann þess af lærisveinum sinum, að þeir treysti
Griaði, til þess að þeir fái líka kraft frá sömu uppsprettunni.
2. Ef vér athugum óbein ummæli Jesú um
11' ú n a, komumst vér að sömu niðurstöðu.
Vér vitum hve guðstraustið skin út úr allri prédikun
Jesú. Hægir að benda til Fjallræðunnar og mörgu um-
mælanna þar, sem hvetja menn til að treysta Guði af-
dráttarlaust.