Skírnir - 01.12.1917, Qupperneq 15

Skírnir] Trúarhogtakið. 349
vitum að það er trúin sem traust, sem rekur út allan
kvíða og hræðslu.
Þessi síðustu ummæli sýna oss, að samkv. kenningu
Jesú í .Tóh. guðspj. á trúin bæði að beinast að Guði og
Jesú sjálfum. Annars er það trúin á Jesú, sem guðspjallið
leggur megináherzluna á. ííægir að minna á orðin í 3.
kap. guðspjallsins: »Svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf
sinn eingetinn son, til þess að hver, sem á hann trúir,
glatist ekki, heldur hafi eilíft lif« (v. 16). »Sá sem trúir
á hann, dæmist ekki« (v. 18), »sá sem trúir á soninn,
hefir eilíft lif« (v. 36).
Trúnni er lýst sem hinni andlegu afstöðu til Krists
og hins guðdómlega sannleika og kærleika, sem opinber-
aður er í Kristi. Trú á kenningu hans (5, 38; 8, 45 o. v.);
trú á að Guð hafi sent hann (11, 42); á að hann sé í föðurn-
um og faðirinn í honum (14, 10), að hann sé útgenginn
frá Guði (16, 27); á guðssonerni hans og Messíasartign (6,
69; 11, 27; 20, 31) o. s. frv. Þarna er, eins og vér sjá-
um, farið að leggja áherzluna á trúarkenninguna, sem
ekki er gert í samstofna guðspjöllunum. En það er alt
gjört í þeim tilgangi, að menn gætu treyst Kristi sem
opinberara Guðs, sem syninum eingetna, sem Messíasi,
°g á þann hátt komist í trúarsamfélag við hina æðstu veru.
Trúna á Krist og trúna á Guð var því ekki hægt að
aðgreina. Traustið til Jesú, sem hefði orð eilífs lífs (6,
68) og sem væri vegurinn, sannleikurinn og lífið, var trú
a starfandi Guð, sem opinberaði kærleika sinn í syninum.
Þótt benda megi á talsverða breytingu á trúarhug-
takinu í Jóh. guðspj. í samanburði við samstofna guðspjöll-
ln> staðfestir þó frásögn Jóh. guðspj. vitnisburð eldri guð-
spjallanna um, að trúin í dýpstu merkingu sé
t r a u s t, og það leggur áherzlu á, að þetta traust byggist
á þekkingu og elsku og leiði til hins innilegasta samfé-
lags við föðurinn og soninn og til eilifa lífsins.
II. Næst verður að líta á, hvað mest hafi ein-
hent trú hinna fyrstu lœrisveina Jesú, þeirra, sem með
konum höfðu verið.