Skírnir - 01.12.1917, Side 77

Skírnir]
Stúlkan brjóstveika.
411
Ef banasending heflr hitt
’inn hvíta fugl sem snjá,
’ann beygir fram sinn hvíta háls
og hnígur svo í dá.
Með breidda vængi’ á bárufiöt
hann biður dauða sinn
og kvakar að eins klökkri rödd
að kæra skotvarginn.
En engi veit hvort liefir heyrst
til himins ykkar neyð,
því upp'til guðs er örðug för
og engin símaleið.
Þú mæltir vaiia æðru orð,
*
er um þig feigðin bjó,
og hélzt þér fram að liinztu stund
sem hrísla undir snjó,
er næfra sína á þó enn
og alt sitt greinafax,
en skortir stöðu, brum og bar
og blóma sumardags.
í voru landi verður það,
sem vonin þeygi kýs:
að vorgróðurinn visnar oft
í veðra gjósti’ og is;
því ónærgætin er að ,sjá
vor allra liæsta stjórn,
og tekur því liinn mæta mann
og marga dýra fórn.
!