Íslenzk tunga - 01.01.1964, Qupperneq 145

TVÖ HANDRITSBROT
143
bæði fyrir u og v, og bæði í upphafi orðs og inni í orði; ‘u’ kemur
aðeins fyrir í latneskum orðum, t. d. mauriciuí 22, tuum 6.
2) Atvo. eigi ritar A ýmist fullum stöfum eða bindur það, og
ritar þá ýmist eig, e‘ eða n. B skrifar hins vegar ætíð eig.
3) A notar kringt ‘r’ á eftir ‘d’ og ‘ð’, en B hefur venjulegt ‘r’ á
eftir þessum stöfum. Báðar hendurnar hafa hins vegar kringt ‘r’ á
eftir ‘o’ (t. d. uictor 28, vorþvz 23).
4) Forsetn. til bindur A t‘, en B skammstafar .t.
5) Hjá báðum höndunum er vinstri leggur ‘y’-s aðalleggurinn, en
hjá A beygist hann til vinstri að neðan, en til hægri hjá B. Sami
munur er á ‘f’. Auk þess er að jafnaði punktur yfir ‘y’ hjá B, en
sjaldan hjá A.
6) A notar w-merkið fyrir ‘ra’ (tvö dæmi), en B hefur það fyrir
‘ar’ (t. d. xar 25) eða ‘ra’ (einu sinni í latnesku orði). A, en ekki B,
hefur yfirskrifað ‘a’ fyrir ‘ra’ eða sjaldnar (aðeins tvisvar) fyrir ‘ar’.
7) B hefur límingarstafinn ‘av’ með óvenjulegri lykkju. „Tegnet
har báde værdien o og Q.“ T. d. vávp 17 (misritun fyrir vávpn,
fleirt.), hávggva 22, bæði með lykkju.
Hér verður þó þess að gæta, að hvorugur skrifaranna tveggja, A
eða B, mun hafa gert grein á á og Q, á p og </>, né á œ og œ, enda er
brotið talið frá síðari hluta 13. aldar. Sérhljóðakerfi skrifaranna
hefur því verið:
Stutt
i y u
e ö o
a
Langt
í ý ú
é ó
æ á
Það er því eflaust hrein tilviljun, að ‘av’, sem táknar stutt ö, kem-
ur aðeins fyrir í orðum, þar sem ö er eldra p, en ekki í orðum, sem
höfðu 0 fyrr, enda eru aðeins tvö dæmi um ö af þeim uppruna í þeim
hluta brotsins, er B hefur ritað (gorþo 2vl6, ór- 2v28), en um 16
borið er saman við var næst á undan. Halinn á ‘y’-inu er að vísu stuttur, en
fleirí dæmi eru um það (t. d. fylkingu 34).