Morgunblaðið - 03.05.2000, Síða 54

54 MIÐVIKUDAGUR 3. MAÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FRÍMANN
, GUÐMUNDSSON
+ Frímann Guð-
mundsson fædd-
ist í Gunnólfsvík í N-
Múlasýslu 24. ágúst
1917. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 15.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Akureyrarkirkju
25. apríl.
25. apríl var til mold-
- ar borinn Frímann
Guðmundsson. Það er
alltaf mikið áfall þegar
nákomnir falla frá og
gildir einu hvort um er að ræða unga
eða aldna. Enn einu sinni erum við
minnt á að lífið tekur enda í þessari
jarðvist. Öll höfum við okkar áætlaða
tíma hér á jörðinni þó að hann sé mis-
langur. A þessari stundu reikar hug-
ur minn til baka og minningar koma í
hugann. Meðal annars frá morgnun-
um er þú komst í Arnarsíðuna og
gafst þér tíma til að stoppa og leika
við Dagnýju Björgu og fá þér kaffi-
sopa, það eru þeir morgnar sem mér
finnst hafa verið svo dýrmætir. Eg er
þér svo þakklát Frímann minn fyrir
-þversu góður þú varst við dóttur
ihína og vinur minn í raun. Þú varst
góðmenni og maður einstakur.
„Einstakur“erorð
sera notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt.
Faðmlagi eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
meðbrosieðavinsemd.
„Einstakur" lýsir fólki
semstjómastafrödd
hjartasíns
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og skarð þeirra verður
aldrei fyllt.
„Einstakur“erorðið
sem bestlýsirþér.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Friður
Guðs þig blessi.
Með þessum orðum kveð ég þig,
elsku tengdapabbi.
Ég vil þakka starfsfólki lyfjadeild-
ar FSA fyrir frábært starf og hlýhug
í garð ættingjanna.
Þín tengdadóttir,
Áslaug Kr.
Frímann var vinur minn.
f Líbanski dulspekingurinn Kahlil
Gibran hefði trúlega glaðst ef hann
hefði fylgst með samskiptum okkar
Frímanns Guðmundssonar. Ætla
mætti að við höfum farið ítarlega eft-
ir uppskrift hans þar sem hann út-
listar í Spámanninum hina sönnu vin-
áttu. Vinátta okkar Frímanns var
gleðigjafi fyrir okkur bæði. Hún var
kvaðalaus og hafði ekkert með hags-
muni að gera. Einskonar fyrirbæri
einangrað og óskilgreint.
Ég kynntist Frímanni fyrir fáum
árum þá gömlum manni. Ekki minn-
ist ég þess að hann hafi tekið mér
neitt fagnandi fyrst í stað. Ég var
bara einhver spilafélagi Soffíu konu
hans. Það var allt í góðu lagi að ég
-þæmi í heimsókn. Eg var svo sem
ekkert að trufla eða tefja svo framar-
lega sem ekki var handboltaleikur í
sjónvarpinu.
Soffía og Frímann áttu kött. Segja
má að kötturinn hafi verið örlaga-
valdur í samskiptum
okkar Frímanns. Kisi
var duttlungafullur,
stoltur og stórlátur og
þekktist ekki hvern
sem var. Einhverra
hluta vegna (ég held að
það hafi verið ilmvatnið
og/eða ullin í peysunni)
fór dýrið að venja kom-
ur sínar upp á axlirnar
á mér þar sem ég sat
við spilaborðið. Þar
hreiðraði það um sig í
ótrúlegustu stellingum
og hirti lítt um einbeit-
ingu bridsspilarans.
Þetta háttarlag kisa fannst Frí-
manni forvitnilegt og þar með upp-
hófust fyrir alvöru okkar kynni. „Já,
ég held að sé hægt að treysta þeim
sem kisi tekur,“ sagði Frímann.
Þetta hljómaði í eyrum mér ekki ólíkt
og auglýsingin. „Þar sem fagmaður-
inn verslar er þér óhætt.“ En um-
rædd kisa var ekki eina dýrið sem
Frímann batt ástfóstri við um ævina.
Hann elskaði dýr og þó einkum hesta
og átti marga gæðinga í gegnum tíð-
ina. Hann talaði oft við mig um hest-
ana sína og sagðist trúa því að hestar
væru miklar vitsmunaverur.
Því meira sem ég kynntist hjónun-
um í Eyrarvegi 27 þeim mun fleiri
hlutfallslega urðu heimsóknir mínar
þangað. Enginn mun þó undrast það
sem til þekkir, því heimilið hefur frá
öndverðu verið óopinbert félags-
heimili fyrir fjölmennar ættir þeirra
hjóna, vini og bridsspilara hvaðan-
æva af landinu. Það er eitthvað sér-
stakt að koma í Eyrarveginn. Það
getur hreinlega orðið vanabindandi,
einhverskonar ástríða.
Síðustu misseri átti Frímann við
vanheilsu að stríða, líkamlegur slapp-
leiki og minnisleysi gerðu honum erf-
itt um vik. Samt sem áður hélt hann
reisn. Hann reyndi að fylgjast með og
hann gaf. Frímann var eðlisgreindur
og ég veit að hann fann stundum til
þegar hann gat ekki munað, en
kímnigáfan var á sínum stað og hún
var oft yndisleg. Mér fannst Frímann
vera fagurkeri og það eru nú pers-
ónulegar ástæður fýrir því. Fyrir ut-
an það að við höfðum líkan tónlistar-
smekk og vorum yfirleitt sammála
um hvaða sjónvarpsstjömur væru
fallegastar á skjánum þá sagði hann
einhverntíman að sér fyndist ég „bar-
asta,, falleg og það er meira en flestir
aðrir hafa séð. Og hann meinti það.
Mér fannst Frímann Kka fallegur
maður. Og ég meina það.
Að lokum, í orðsins fyllstu merk-
ingu. Ég þakka Frímanni vini mínum
fyrir alla hans elsku í minn garð. Ég
þakka fyrir uppörvandi og uppbyggj-
andi samskipti.
Fyrii- brosið sem tók sinn tíma að
finna. Fallega brosið sem síðar kvikn-
aði eins og af sjálfu sér þegar við sá-
umst.
Ég þakka Frímanni vini mínum
fyrir lánið á flóka-inniskónum sem
hann dró af sér þegar hann hélt að
mér væri kalt á fótunum.
(Eftir síðustu jól sagði hann:
„veldu, því nú er ég kominn með lag-
er.“) Takk fyrir allt prins pólóið, okk-
ur fannst það báðum svo gott.
Elsku Soffia frænka mín og allt
þitt góða fólk, um leið og ég þakka
liðna tíð, sendi ég ykkur djúpar sam-
úðarkveðjur.
Kolbrún Guðveigsdúttir.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Steinsstöðum,
Akranesi,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju fimmtu-
daginn 4. maí kl. 14.00.
Börn, tengdabörn og fjölskyldur þeirra.
KRISTÍN
ÞORSTEINSDÓTTIR
+ Kristín Þor-
steinsdóttir
fæddist í Ólafsfirði
20. ágúst 1962. Hún
lést í sjúkrahúsi í
Bandaríkjunum 14.
apnl síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Háteigs-
kirkju 28. apríl.
Jarðsett var í Graf-
arvogskirkjugarði.
Það er sjaldan á æv-
inni sem maður hittfr
manneskju sem breytir
lífsviðhorfi manns til
frambúðar við fyrstu viðkynningu.
Ég var svo lánsöm að kynnast
þessari yndislegu konu sem við
kveðjum nú að sinni.
Jafn hjálpsöm og hlý manneskja
er vandfundin. Kristín var hrein og
bein og manni leið vel í návist henn-
ar. Það fylgdi henni sérstök ró og
hún hafði einstakt lag á því að draga
fram hið jákvæða í fólki.
Hið mikla tómarúm sem verður til
við fráfall jafn gefandi manneskju
eins og Kristínar verður seint fyllt
en eitt getum við þó verið viss um að
betri engil getur himnaríki ekki
eignast.
Ég sendi að lokum fjölskyldu
Kristínar mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og bið Guð að styrkja þau
á þessum erfiðu tímum.
Sigrún Guðmundsdóttir.
Við kveðjum þig, Stína mín, með
miklum söknuði. Þú varst hrifsuð í
burtu svo fyrirvaralaust.
Elsku Palli, dætur og fjölskylda,
við vottum ykkur, dýpstu samúð.
Megi guð veita ykkur styrk í þessari
miklu sorg. Við höfum svo oft hlegið
með Stínu og ykkur og átt margar
skemmtilegar stundir og ekki síður
spennandi, við dyr sem flestum eru
lokaðar. Við vitum að Stína fær hlýj-
ar móttökur á næsta stað og við vit-
um öll að hún verður alltaf nálægt.
Ljóð, sem Steinn Steinarr orti, lang-
ar okkur að senda Stínu og fjöl-
skyldu hennar, sem hinstu kveðju.
Guð blessi ykkur.
I dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
barætíðsvipafþér.
Anna, Eggert og Hafþór.
Elsku Kristín mín.
Ég trúi því varla enn að nú sé
hinsta kveðjustundin runnin upp,
alltof fljótt. Skyndilegt og ótíma-
bært fráfall þitt skilur eftir mikið
tómarúm í hjarta okkar. Nú er gott
að eiga dýrmætar minningar sem
sefa mesta sársaukann. Ég reyni að
hugga mig við þá vissu að þú sért
núna á einhverjum fallegum stað,
önnum kafin við að hjálpa þeim sem
eiga erfitt, eins og þú varst vön að
gera.
Það var alltaf líf og fjör þegar þú
varst nálæg með þinn smitandi hlát-
ur, segjandi skemmtilegar sögur þar
sem þú gerðir gjarnan óspart grín að
mbl.is
LLT/\f= GrrTH\/A£> NÝTl-í
sjálfri þér. Ég þakka
þér fyrir allar
skemmtilegu stundirn-
ar sem við áttum sam-
an. Manstu útileguna á
Þingvöllum þegar
tjaldið gleymdist
heima? Manstu kaffi-
húsaferðirnar þegar
við hlógum svo mikið
að við fengum harð-
sperrur daginn eftir?
Manstu hvað var gam-
an á fæðingardeildinni
í fyrra, þegar við áttum
yngstu börnin okkar
með sólarhrings milli-
bili?
Þú kunnir að lifa lífinu lifandi og
varst óhrædd við að breyta um
stefnu í lífinu þegar svo bar undir.
Þú varst ákveðin, stefnuföst og fylg-
in þér. Þegar þú hafðir tekið ákvörð-
un fylgdir þú henni eftir, full
bjartsýni og lést ekki neinar fortölu-
raddir letja þig.
Mesta stolt þitt í lífinu voru dætur
þínar fjórar. Þér fannst svo gaman
að segja frá afrekum þeirra og fram-
farasporum, að okkur vinkonunum
fannsþ við eiga orðið hlut í þeim með
þér. Ástúðin sem þú sýndir þeim var
einstök.
í störfum þínum sem miðill veittir
þú mörgum hugarró og styrk með
þínum mikla mannkærleika og ósér-
hlífni. Jafnvel þegar hringt var í þig
seint um kvöld eða um nótt og þú ör-
þreytt eftir erilsaman dag, þá
dreifstu þig af stað. Þú vissir að þú
gætir hjálpað og sefað sorgir. Ég
naut sannarlega góðs af umhyggju-
semi þinni þegar ég missti föður
minn í síðasta mánuði og þú hringdir
daglega til að athuga hvernig mér
liði, styrkja mig og hugga.
Guð sefi sorg ykkar, elsku Palli,
Hólmfríður, Sigfríður, Jóhanna og
Ingibjörg litla. Fríða, Þorsteinn og
systkini, hugur minn er hjá ykkur
öllum.
Elsku Kristín mín, mig langar að
kveðja þig með ljóði eftir Hrafn
Harðarson:
Skrifuð á blað
verðurhúnvæmin
bænin
sem ég bið þér
engeymd
í hugskoti
slípast hún
einsogperlaískel
viðhveijahugsun
sem hvarflar til þín.
Þín vinkona,
Guðlaug J. Sturludóttir.
Góð vinkona mín og vinnufélagi til
nokkurra ára, Kristín Þorsteinsdótt-
ir, er fallin frá, kona í blóma lífsins.
Við störfuðum saman hjá Vátrygg-
ingafélagi íslands og þar kynntist ég
hennar miklu mannkostum. Það var
einstaklega ljúft að starfa með henni
og gott að leita til hennar með hin
ýmsu málefni. Það brást ekki að
Krístínu tókst að gera málin auð-
veldari viðfangs en þau virtust í
fyrstu.
Ég mun sakna hennar, en ég trúi
því að hennar hafi beðið verkefni á
æðri tilverustigum.
Minningin um mæta konu lifir.
Mér finnst þessi orð Lao Tse eiga
vel við þegar Kristínar er minnst:
„Góður göngumaður þyrlar ekki
upp ryki. Góður ræðumaður segir
ekkert, sem að verður fundið. Góðm'
reikningsmaður þarf engar töflur.
Góður vörður þarf hvorki lása né
slagbranda, en enginn getur opnað,
það sem hann lokar. Sá, sem bindur
bezt, þarf engra reipa né hnúta við,
en enginn getur leyst það, sem hann
bindur. Á sama hátt er vitur maður
jafn fær um að liðsinna félögum sín-
um, og hann misvirðir engan. Hon-
um er jafnan sýnt um að gæta hlut-
anna, og hann lítilsvirðir ekkert.
Hann er sem hjúpað ljós fyrir
alla.“
Fjölskyldu Kristínar votta ég
mína dýpstu samúð.
Ágústa Hjaltadóttir.
í dag kveðjum við með hryggð
hana Kristínu frænku sem nú er lát-
in langt um aldur fram. Fréttin um
andlát hennar kom eins og þruma úr
heiðskýru lofti og höggvið er stórt
skarð í hóp okkar frændsystkinanna.
Hún stendur okkur enn ljóslifandi
fyrir sjónum þegar hún var aðaldrif-
fjöðurinn í að halda ættarmót fyrir
tveimur árum. Þar geislaði af henni
atorkusemin, glaðværð og ljúfmann-
leg framkoma og þannig munum við
minnast hennar með þökk.
Við vottum Pálmari, dætrunum,
foreldrum og systkinum okkar inni-
legustu samúð og biðjum guð að
geyma ykkur.
Héráttublómsveig
bundin af elsku,
blíðri þökk
og blikandi tárum.
Hann fólnar ei
en fagur geymist
í hjörtum allra
ástvina þinna.
Eva, Þórunn, Eyrún,
Aðalheiður, Anna, Erla,
Brynjar og fjölskyldur.
Sannlega er lífið gert úr ljósi og
skuggum, - blíðustrokum vors á
vanga og ísnálum vængjablaka vetr-
ar. Þetta fær mannkyn að reyna æ
ofan í æ. í dag er mér hugsað til fjöl-
skyldunnar að Viðarrima 44 og
þeirra allra, er henni tengjast, um
leið og ég bið þess, að sorg þeirra
verði lauguð í ljóssins hyl.
Þeirri, er þau sakna, kynntist ég
fyrir mörgum árum sem einu þess-
ara Ijóskera tendruðu af kærleiks-
geislum föðurhjartans, sem Kristur
boðaði í brjósti skaparans. Hvar sem
hún Iíðandi bróður eða systur leit, þá
þráði hún að vefja þau ylgeislum
vorsins, færa þeim sumarskrúð í sál.
Skaparinn hafði fært henni, ásamt
öðrum vöggugjöfum, skynjun, - sjón
og heyrn, ekki aðeins bundin við
.jarðlífsins markaða baug“, heldur
hnattahylinn í faðmi skaparans. Orð
hennar voru því aldrei vafin í efa
trúar bókrolluslitra, heldur vissu,
-vissu án hiks. Hana bar hún að
sjúkrabeðum; hana bar hún á fundi
sína með þeim er grátandi bera
hjarta; hana bar hún á námskeið sín.
Já, Kristín er ein í flokki þeirra er
ég krýp í þökk til skaparans fyrir að
hafa leyft okkur hjónum að kynnast
sem sólgeislum er daginn ylja, dag-
inn birta.
Beri þig páskavængur um hásali
vina kær.
Sig. Haukur.
Frágangur
afmælis-
og minn-
ingar-
greina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin,
vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í
textameðferð og kemur í veg
fyrir tvíverknað. Þá er enn
fremur unnt að senda grein-
arnar í símbréfi (569 1115) og
í tölvupósti (minning@-
mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/send-
anda fylgi.
Um hvern látinn einstakl-
ing birtist formáli, ein uppi-
stöðugrein af haefilegri lengd,
en aðrar greinar um sama
einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við með-
allínubil og hæfilega línu-
lengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Til-
vitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.