Skírnir - 01.01.1861, Síða 1

FRÉTTIR
FRÁ NÝJARI 1860 TIL VORDAGA 1861,
EPTIR
GUÐBRAND YIGFÚSSON.
Au 1>ETTA, sem nú er um garb gengife, má vel heita Hulda, því
flest tíbindi þess eru enn óráðin, og ráí> manna og athafnir á
huldu, svo bágt er a<b sjá hvern enda muni taka. þ>afe sem
helzt má kalla merki þessara tíma eru þjófeernishreifíngarnar, som
koma fram á ymsan hátt. A fyrri öldurn, þegar ríki þau, sem
nú standa, myndufeust, liffeu þjófeirnar líkt og í aldingarfeinum
Eden forfeum, og höffeu enn ekki etife af skilníngstrénu. Lönd-
um var skipt afe erffeum efer vopnataki, og ekki sinut því, hverir
í landinu bjuggu. I fyrndinni börfeust menn fyrir trú sinni, og
gegn ýmislegri áþján, en þjófeernife einbert þekktu menn varla afe
nafni; verfer nú ekkert ríki talife, sem ekki ráfei yfir sundrbornum
þjófeflokkum, og ætti nú afe skipta löndum ok ríkjum eptir þjófeerni,
þá stæfei ekki steinn yfir steini. En hitt er þó skapfellt, afe þjófe-
ernife, ef þafe hefir eitthvafe til ágætis sér, þvi einhlítt er þafe ekki
ef því fylgja engir kostir, heimili mönnum frábrugfein lög og
landsrétt, og sjálfsforræfei, og afe því stefna þjófehreifíngarnar, en
þær fara tvenna stefnu, annafehvort afe hver vill vera ríki sér,
þaö er uppreisnarvegr, og hann leifeir sjaldau til hagsældar, en
hinn er, afe árna þjóö sinni löglegra réttinda samkvæmt þörfum
hennar og háttum, og sýna dæmin , afe þegar þafe er fengife, geta
sundrleitar þjófeir búife í félagi mefe sátt og vináttu, og félagife verife
báfeum til hags og styrktar. þ>ó er |>etta mál vífea enn ókljáfe, og
sumstafear illa kljáfe; mefean skjöldr alveldisins á 18. öld lá yfir
1“