Skírnir - 01.12.1905, Síða 66

854
Einar Benediktsson.
að þýðing Einars Benediktssonar er bæði honum og tungu
vorri til sóma. Mér virðist hún yfir höfuð ágætlega af
hendi leyst. Auðvitað má finna stöku stað, þar sem frum-
ritið er betra, en svo er um hverja þýðing á stóru skáld-
riti í víðri veröld og er því ekki undarlegt. Hitt er miklu
meiri furða hvernig skáldinu hefur tekist að samþýða
anda höfundarins íslenzkunni, og gera samtölin eðlileg
og óbrotin. Hér er því miður ekki rúm til margra tilvitn-
ana, en eg get þó ekki stilt mig um að taka nokkur
sýnishorn af handa hófi.
Hér kemur gandreið Péturs Gaiits:
P é t u r G a u t ú r.
»Þú hefur séða
hana Gvendaregg, rná ske?
Mílan hálf ég hygg hún sé;
hvöss er brúnin eins og ljár.
Yfir jökul urð og gjár,
út af heljarbröttum skriðum,
blundandi að báðum hliðum
blökk og þung má vötnin sjá
þrettán hundruð álnir, eða
enn þá meira, niðri frá.
Eftir hryggnum hann og ég
háskaiegan þutunr veg.
Aldrei fann ég frárri jó.
Fyrir augun oft og tíðum
eins og leiftri sólna sló.
Dökkir ernir vængjum víðum
veifuðu um hengistigu;
óðu fram í undirhlíðum;
aftur úr, sem fys, þeir sigu.
Jakar fyrir bökkum brustu
brothljóð var þó ei að heyra.
Iðuvættir einar þustu
að með söng og dansinn stigu. —
Slógu hring fyr’ auga og eyra!
(1. þáttur bls. 6- -7).