Skírnir - 01.08.1912, Blaðsíða 47

Ur ferðasögu. 237
Swinburne þar sem hann er að lofa goðin, ef nokkur séu
til, fyrir það:
That no life lives for ever;
That dead men rise up never;
That even the weriest river
Winds somewhere safe to sea.
Eg þarf nú ekki meira en þetta erindi til að sjá að
Swinburne getur ekki verið einn af mínum góðvinum, þó
að eg raunar virði það hugrekki, sem hefur þurft til að
segja slíkt á Englandi. En undarlegt er það að sjá nokk-
urn lofa goðin fyrir það, að þessi mikla tilraun sem vér
sjáum vottinn um í lífinu á jörðinni, og æðstan í mann-
lífinu, skuli hafa svo mistekist að dauðinn heggur þar
altaf skarð í. En vonin um sigur lífsins á dauðanum er
það annars sem heitir ást, og er oft úr viti fram; og
þarna finst mér væri betra kvæðisefni. Mörgum hefir
þótt Swinburne bezt ljóðskáld enskt, þegar þá líður Byron
og Shelley. Frú Leith er líka skáld gott og rímsnillingur
mikill, og höfðu þau oft haft það að barnleikum, hún og
Swinburne, að kveðast á og botna. Eg kom i hús Swin-
burnes að undirlagi frú Leith, en ekki sá eg þó frænda
hennar; hafði honum förlast mjög heyrn á efri árum, og
var orðinn mjög ómannblendinn. Eg talaði við fóst-
bróður Swinburnes, Watts-Dunton, skáld og ritdómara og
alkunnan mann, þó að ekki jafnaðist hann að frægð á
við Swinburne. Hefir Watts-Dunton verið skáldlegur mað-
ur ásýndum á yngri árum, eins og sýndi mynd, sem
hékk þar á vegg, eftir Burne-Jones, mjög frægan málara
— mig minnir náfrænda Kiplings — og aldavin þeirra
Swinburnes. Watts-Dunton var dálitið kunnugur Islend-
ingasögum, en þó alt of lítið, eins og allir fræðimenn út-
lendir, hvað þá aðrir. Augu manna eiga eftir að opnast
í þeim efnum, og segi eg það enn, að íslendingum ríður
afarmikið á að láta ekki halda, að annað mál sé á forn-
sögunum en það sem vér ritum nú, þó að af minni list
sé, og mætti.
Frú Leith fór með mér til systur Swinburnes, sem á