Skírnir - 01.08.1912, Blaðsíða 86

276
Peningakista keisarinnunnar.
ekki reyna að eignast sjóðinn sjálfur, nerna hann hefði
áður borið það undir alla strandabúa.
Hvort þeir vildu sverja! Það vildu þeir allir. Og
þeir blessuðu keisarinnuna og grétu af þakklæti. Og hún
grét og sagði þeim að hún vissi að þeir þyrftu að eiga
sér eitthvert athvarf sem aldrei brygðist, og óþrjótandí
fjársjóði og meira lán en mönnum hlotnast, en það gæti
hún ekki veitt þeim. Hún hefði aldrei verið eins van-
máttug, eins og hérna. úti á sandhólunum.
Samborgarar, án þess hún vissi það, af þeirri stjórn-
vizku sem þessi mikla kona var gædd, hefir hún þó kom-
ið meiru til vegar en hún hafði ætlað, og því má með
sanni segja, að hún sitji að völdum í Vesturflandri enn
i dag.
Eg býst við að yður þætti gleðilegt að heyra um alla
þá blessun sem gjöf keisarinnunnar hefir leitt yfir Vestur-
flandur. Fólkið þar ytra hefir eitthvað á að treysta, og
þess þarf það líka, þess þurfum vér allir. Hve bágt sem
ástandið kann að vera, þá er þar engin örvænting.
Þeir hafa sagt mér þar ytra hvernig peningakistan
keisarinnunnar lítur út. Eins og skrín Úrsúlu helgu í
Brúgge, segja þeir, og jafnvel fegri. Hún er eftirmvnd af
dómkirkjunni í Vínarborg, og hún er úr skíru gulli, en á
hliðunum eru myndir úr æfisögu keisarinnunnar í skær-
asta alabastri. Á litlu hliðarturnunum fjórum ljóma þeir
fjórir demantar sem keisarinnan svifti úr kórónu Tyrkja-
soldáns, og á göflunum er fangamarkið hennar greypt
rúbínum. En þegar eg spyr þá, hvort þeir hafi séð skrín-
ið, þá segja þeir að skipbrotsmenn sem eru í lifshættu sjái
ætíð skrínið fljóta á öldunni framundan sér, til marks um
að þeir skuli ekki örvænta um konu og börn, þó svo færi
að þeir féllu frá.
En þetta eru einu mennirnir sem séð hafa sjóðinn,
annars hefir enginn komist svo nálægt honum, að hann
gæti séð hve mikill hann var. Og þér vitið, samborgar-
ar, að keisarinnan sagði ekki nokkrum manni hve mikið
væri í sjóðnum. En ef þér efist um hve þarfur hann hefir