Skírnir - 01.08.1912, Síða 49

Úr ferðasögu.
2391
Wellington, og var einkennilegt að sj'á í þessu musteri
öll þessi vígalegu og mjög svo ókristilegu minningarmerki,
illúðleg ljón og kanónur, og stingur þetta mjög í stúf við
helgra manna myndirnar í kaþólskum kirkjum. Mér fanst
andinn þarna inni vera að sumu leyti svo líkur því sem
hefði getað verið í Júppítershofi hjá Rómverjum, eða ef
til vill öllu heldur í musteri herguðsins, og það virtist
alveg greinilegt, að sá guð sem þarna var verið að lofa,
væri eriginn allsherjarguð, heldur guð Englendinga, og
sérstaklega guð fyrirfólksins enska. Areiðanlega ekki
sami guðinn sem Hohenzollarafáninn yfir keisarahöllinni
í Berlín heimtar til fylgis við þýzka keisarann, ætt hans
og fólk. Engurn virtist neitt undarlegt, að hafa þessar
vígaminningar og eftirmyndir af morðtólum í guðs húsi;
en það væri fróðlegt að heyra þau hnejrkslunaróp, sem
mundu kveða við, ef stungið væri upp á að reisa t. a. m.
Byron líkneski í Pálskirkju, Byron, sem hefir þó sjálfsagt
verið talsvert likari Kristi heldur en járnhertoginn sann-
trúaði. En þó verður að segja það Wellington til hróss,
að hann grét við Waterloo, þegar hann sá rauðfrakkana
liggja í blóði sínu. En svo kvað Byron:
The drying of a single tear has more
Of honest fame than shedding seas of gore.
Að þurka tár, þótt ei sé nema eitt,
fær æðri frægð en manndráp geta veitt.
Aldrei hefi eg heyrt sálma jafn gersneydda allri anda-
gift eins og þá sem þarna voru sungnir; en söngurinn
meir en bætti það upp. Það var eins og það væri engils-
rödd, sem söng orðin: 0 trinity, o unity o. s. frv. Og
hvílíkt organ; hvílík unun að heyra leikið af list á slíkt
hljóðfæri; það er eins og dunandi foss færi alt í einu að
syngja eftir því sem tónameistarinn legði fyrir hann.
Ekkert huggar eins vel, ef illa liggur á manni, eins og
að heyra slíkan organsöng; aldrei verður maður eins von-
góður um, að alt muni fara vel á endanum, þótt erfiðlega
áhorfist. Oft hefi eg furðað mig á því, að þetta sannkall-
aða náðarmeðal, organsöngurinn, skuli ekki vera betur