Skírnir - 01.08.1912, Síða 83

Peningakista keisarinnnnnar.
273
eða meinað honum að hvolfa fiskibátunum. Og með engu
móti get eg leitt fiskinn í netin þeirra eða snúið melgres-
inu í nærandi hveiti. Enginn einvaldur í víðri veröld er
svo voldugur, að hann geti hjálpað þessu fátæka fólki út
úr vandræðunum.
Daginn eftir var sunnudagur, og keisarinnan hlýddi
messu í Hvítafellskirkju (Blankenberghe). Þá var alt stranda-
fólkið alla leið sunnan frá Dunkirkju og norður að Stíflu
(Sluis) komið þangað til að sjá hana. En fyrir tnessu
gekk keisarinnan um og talaði við fólkið.
Sá fyrsti sem hún fann að máli var hafnarvörðurinn
í Nýhöfn (Nieuport). »Hvað er að frétta úr þinum bæ?«,
sagði keisarinnan. »Ekkert að frétta«, sagði hafnarvörð-
urinn, »nema að sviftibylur hvolfdi í nótt bátnum undir
Oornelis Aertsen, og í morgun fanst hann á kilinum úti
fyrir ströndinni hjá okkur«. »Það var þó gott að hann
komst lífs af«, sagði keisarinnan. — »Það er nú efamál«,
sagði hafnarvörðurinn, »því hann var vitskertur, þegar
hann var fluttur í land«. — »Var það af hræðslu«, sagði
keisarinnan. — »Já«, sagði hafnarvörðurinn, »það var af
því, að i Nýhöfn höfum við ekkert að treysta á, þegar í
nauðirnar rekur. Cornelis vissi að konan hans og barn-
ungarnir fengju að verða hungurmorða ef hann færist, og
hugsunin um það mun hafa ært hann«. — »Það er þá
þetta sem ykkur vantar hérna úti við sandhólana«, sagði
keisarinnan, »eitthvað sem á má treysta*. — »Það er
það«, sagði hafnarvörðurinn, »hafið er stopult, jörðin
er stopul, fiski og fjárgróði eru stopul. Eitthvað sem á
má treysta, það er það sem við þurfum*.
Keisarinnan hélt nú áfram, þangað til hún hitti prest-
inn í Heyst. »Hvað er tíðinda frá Heyst?« sagði hún við
hann. — »Ekkert tíðinda«, svaraði hann, »nema að nú er
Jacob van Ravesteyn hættur við framræsluna á flæðiland-
inu, hættur við hafnargröftinn, hættur við að reisa vit-
ann, og hættur við öll önnur þarfaverk, sem hann hafði
með höndum*. — »Hvernig stendur á þessu?« sagði keis-
arinnan. »Hann hefir fengið arf«, sagði presturinn, »og
18