Ný sumargjöf - 01.01.1859, Blaðsíða 25

25
einu miskunnar, að yfirgefa mig.“ Skelfdist Fridrek við
orð þessi og mælti: „Er þjer þá leitt að sjá mig ?“
„Hræðilegt, óbærilegt!“ svaraði Littegarde og fórnaði
höndum sínum í örvæntingu, „því mjer stendur minni
ógn af helvíti sjálfu en af þinni fögru, blíðu ásjónu.“
„Guð á himnum!“ mælti Fridrek, „hvað á eg að ætla um
þessa hræðilegu örvílnan, sem komin er yfir þig ? Vesæl
kona! sagði guðs dómurinn satt? ertu sek í glæp þeim,
er greifinn gaf þjer að sök ?“ „Sönn að sök, útskúfuð og
fyrirdæmd um tíma og eylífð,“ svaraði Littegarde og barði
á brjóst sjer einsog hún væri vitstola,“ guð er sannleikur-
inn, hann er óbrigðull, farðu burt, og láttu mig eina með
eymd minni og örvæntingu!“ þegar Fridrek heyrði þetta
fjell hann í óvit, en Littegarde hjúpaði höfuð sitt blæu og
hnje niður í ílet sitt einsog hún segði skilið við heiminn,
en þær Berta og Kúnigunda fleygðu sjer ofanað bróður
sínum til þess að lífga hann aptur. En er hann raknaði
við, vjek frú Helena sjer að Littegarde og mælti: „Bölfuð
sjertu og ofurseld ævarandi hugarvíli í þessu lífi og eylífri
fyrirdæmingu í hinu! ekki fyrir glæp þann, er þú nú
játar á hendur þjer, heldur fyrir tilfinningarleysi það og
illmennsku, að þú eigi gekkst við honum fyrr enn nú,
þegar þú ert búin að draga son minn í glötunina með þjer.
Heimsk var eg,“ mælti hún ennfremur og snjeri sjer frá
henni með fýrirlitningu, „að eg ekki skyldi trúa þvf, er
% r *
pnorinn í Agústína klaustrinu hjerna sagði mjer áðurenn
hólmgrindunum var lokið upp. Greifinn hafði gengið til
skripta við hann til þess að búa sig undir dauða sinn.
Hann sór honum við guðs heilaga líkama, að sakargipt
sú væri sönn, er hann hafði borið frain í dómnum á móti
henni. Hún vísaði honum á hlið lystigarðsins, þarsem