Ný sumargjöf - 01.01.1859, Blaðsíða 109

109
lians margreynda her. í dag inun l'ara á söinu leið.
Fylgið mjer, því eg skal vísa yður veginn til bardaga.
til sigurs. til eylífrar frægðar, og bæði þjer og niðjar
yðar munu lengi njóta hinna dýrðlegu ávaxta af degi
þessum.“ Glumdi þá undir af áköfu fagnaðar ópi, en
konungur snjeri aptur til hins hægra fylkingararms.
þegar hann reið framhjá hinum bláa herflokki kallaði
hann: „Idag lýkur öllum þrautum vorum, drengir!“
Liðsmenn fögnuðu, en þunglega sagði þeim liugur um.
er þeir sáu, að hesturinn hrasaði tvisvar undir konungi
og þókti þeim það óhainingju viti.
Nú er atlagan frestaðist og konungur hafði lengi
riðið fram og aptur, varð hesturinn uppgefinn og fór
þá konungur á bak jörpum hesti, þeim er hann hafði
riðið árið áður í bardaganum við Breitenfeld.
Nú var koinið fram á þriðju stund eptir miðjan
morgun, en í stað þess að rjena varð þokan enn þykkri.
svo að jafnvel liðsflokkar þeir, er næstir voru sáu eigi
hverjir til annara, og því síður voru tiltök að ráðast
á fjandmannaherinn. Endruin og cins heyrðust dynkir
frá fallbissum Wallensteins og útverðir riddara skutu
hverjir á aðra yfir skurðina. Annars stóðu hæði her-
liðin gral'kyr. þá byrjaði konungur með hárri rödd
sálminn: „Veit miskunn, guð! og aðstoð oss!u og því-
næst er hann var sunginn til enda, sálminn: „Fámenna
hersveit! æðrast ei!“ sein hann sjálfur hafði orkt fyrir
skemmstu. Allur herinn tók undir og söng og heyrði
hver flokkur gagnum niðaþokuna, sem var allt umhverfis.
hvöt sinna ósýnilegu og tryggu bræðra, til að treysta
hinum ósýnilega og trygga föður með öruggum huga.