Ný sumargjöf - 01.01.1859, Blaðsíða 34

34
garde og leiða þau bæði fram fyrir sig. „Sannlega
vaka englar guðs yfir hverju hári á höfði ykkar,“ mælti
hann þegar Littegarde kom með ber brjdst og blakt-
andi lokka; leiddi Fridrek hana frá sjer numinn af
hinni óvæntu lífgjöf, gegnum mannþröngina, sem vjek
með lotningu úr vegi fyrir þeim. j>au fjellu á knje
fyrir keisaranum, en hann kyssti á enni þeirra beggja,
tók skikkju drottningar sinnar með leyfi hennar og lagði
yfir Littegarde. j>vínæst tók hann hönd hennar og ætlaði
f vidurvist allra riddaranna að fylgja henni til her-
bergja sinna í keisarahöllinni. Meðan Fridrek var færður
í riddaraskikkju og fjaðurhattur settur á höfuð honum,
vjek keisarinn sjer að greifanum, er teygðist sundur og
saman á börunum. Hrærðist hann til meðaumkvunar
með honum, því honum þókti, sem hann hefði ekki með
illum eða guðlausum hug gengið til einvígis þess, er varð
honum að bana; spurði hann læknirinn, erstóð hjáhonum,
hvort engin lífs von væri. „Nei! engin lífs von !“ svaraði
Jakob greifi og studdist við knje læknisins, kvalinn af
áköfum sinateygjuin, „eg er maklegur dauðans, því vita
skuluð þjer, úr því hönd rjettvísinnar ekki lengur nær
til mín, að eg er sá, sem myrti bróður minn, hinn
göfuglynda Vilhjálm, hertoga af Breisach. Níðing þann,
er skaut hann með ör úr vopnabúri mínu, hafði eg
keypt til illvirkis þessa, og ætlaði eg þannig að öðlast
lönd hans og kórónu.“ Að svo inæltu hnje hann niður
og var þá örendur. „j>etta var líka grunur manns iníns,“
mælti hertogaekkjan, sem stóð hjá keisaranum, „á dauð-
astund sinni sagði hann mjer það, en orð hans voru
á stangli, svo eg skildi þau ekki til fulls.“ Svaraði