Ný sumargjöf - 01.01.1859, Blaðsíða 116

116
er Svía konungur?“ spurði hann. Var þá bent á fylk-
ingararm Stálhanzka og reið Pappenheim þangað í
loptinu. Koma hans. liðveizla sú, er hann færði, og jafnvel
eintómt nafn hans hressti við hug keisara liðsins og
fóru þeir nú að sækja á Svía. er þeir voru orðnir
liðsterkari. En Svíar vörðust sem ljón og tókst nú
hörð hríð í miðfylkingunum. svo aldrei varð bardaginn
ákafari allan daginn enn þá. Hin gula herdeild hafði
ruðzt inná milli fjandmannanna á nndan öllum hinum.
Sóktu þeir nú að henni á þrjár hliðar. Gösz. Pikkólomíni
og Terzky. En enginn þeirra hörfaði eitt fet á hæl
aptur. Brahe Ijell og var annað knje hans molbrotið.
Hinir gulu drengir hans vörðust þangaðtil enginn þeirra
stóð lífs uppi; lágu þeir með góðri skipun, hver þar
sem hann hafði staðið; lífverðirnir vildu ekki lifa
konung sinn. Eptir það ruddist Pikkólomíni á hinn
bláa hcrílokk. Varð Winkel þá skotinn og fjellu hinir
bláu drengir með sama hætti og við sama orðstír. sem
hinir gulu. Hin sænska og hin græna herdeild hörfuðu
nú undan yfir skurðina og náði Pikkólomíni aptur
hinum sjö lallbissum.
í fvrsta áhlaupinu á Stálhanzka hafði kúla komið
í aðra mjöðm Pappenheims og var hann þá borinn
dauðvona burt úr bardaganum. 1 sama vetfangi frjetti
hann dauða konungs. „Flýttu þjer!“ mælti hann við
aðstoðarmann sinn. flýttu þjer til Wallensteins og seg
honum, að eg sje særður til ólífis. en deyi glaður, af
því eg veit, að hinn svarni fjandmaður vorrar heilögu
trúar hefur einnig beðið bana.“