Ný sumargjöf - 01.01.1859, Blaðsíða 27

27
að á seðlinum var rithönd greifans og urðu stórreiðir.
ætlaði hinn elzti að rjóka inní herbergi hans með seðilinn.
en hinn yngsti leiddi honum fyrir sjdnir, hversu ísjárvert
það væri, því seðillinn var nafnlaus. Stigu þeir báðir í vagn
með mjer sömu nótt, eg þókti mjer mikil háðung sýnd, fórum
við svo aptur til hallar föður okkar með þeim ásetningi,
aldrei að koma á fund greifans framar. j>etta er allt það
samlag, sem eg hef átt við þenna svívirðilega mann.“ pá
horfði Fridrek hugsandi til Littegarde og mælti: „|>essi
orð ljetu mjer sætt í eyrum! segðu þau aptur!“ og fjell
hann þá á knje fyrir henni með tengdar hendur; „hefurðu
ekki svikið mig vegna þrælmennis þessa og ertu sýkn af
glæp þeim, er hann hefur gefið þjer að sök?“ „Elsku
vinur!“ mælti Littegarde í hljóði og þrýsti hönd hans að
vörum sínum. „Ertu saklaus?“ mælti Fridrek. „Sak-
laus einsog nýfætt barn“ svaraði hón. „Guð minn! þó
hinn almáttugi!“ kallaði Fridrek hátt, „lof sje þjer, því
nó hræðist eg ekki dauðann frainar. Eylífðin sem fyrr
ógnaði mjer, einsog undirdjóp endalausrar eymdar, lykst
nó upp fyrir mjer einsog sólbjartur himingeimur.“ „Ógæf-
usami maður!“ svaraði Littegarde, „hvernig getur þó
lagt trónað á orð mín?“ „því þá ekki?“ spurði Friðrek.
„Ilefur ekki guðs dómur vitnað ámóti mjer,“ svaraði
Littegarde, „fórstu ekki halloka fyrir greifanum í ein-
víginu, og hefur hann ekki leitt rök að sakargiptinni ineð
sverði sínu.“ „Ástkærasta Littegarde!“ mælti riddarinn,
„varðveittu sál þína frá örvæntingu. Haltu þeirri með-
vitund við, sem lifir í brjóstiþínu, svo að hón verði
óbilug sein bjarg. og styð þig öruggt við hana, þó himin
og jörð hrvnji saman. Af því tvennu sem truflar skap