Ný sumargjöf - 01.01.1859, Blaðsíða 118

118
í þriðja sinn yfir skurðina, tóku fallbissur Wallensteins
í þriðja sinn og rjeðust með ofurefli liðs herdeildir
fjandmannanna. Vörðust þær enn í þriðja sinni svo
hraustlega, að ómögulegt var að vinna svig á þeim.
Neytti Wallenstein allrar orku til að halda vígvellinum.
Pikkólomíni, sem var særður sex sárum, fór nó á bak
sjöunda hestinum og reið í broddi herflokks síns; voru
þvínær allir fyrirliðar hans og fjöldi liðsmanna fallnir.
En þeir, sem eptir voru, yfirgáfu eigi foringja sinn.
Hjeldu þeir uppi bardaga með mestu hugprýði og nutu
þokunnar. börðust þeir þangað til náttmyrkrið sleit
orrustunni. En óðar enn henni lauk skipaði Wallen-
stein að snúa til brottlögu, og var það gert í slíkum
flýti. að stórskotaliðið skildi allan herbúnað sinn eptir
á vfgvellinum. Undireins og Wallenstein var farinn
kom fótgöngulið Pappenheims frá Halle; en af því
liðið hafði enga skýlausa skipun til að hegða sjer
eptir, fvlgdi það hinum hernum. sem flýði til Leipzig.
Svíar hjeldu kyrru fyrir á vígvellinum um nóttina
og sönnuðu þannig, að þeir hefðu unnið sigurinn. Um
morguninn komu nokkrir Króatar til að flytja burt
fallbissur Wallensteins. Ráku Svíar þá burt 'htg tóku
skotvopn Auturríkismanna ásamt farangri þeim, er þeir
höfðu skilið eptir.
Bardaginn sjálfur hafði staðið í 6 stundir svo
sjaldan varð hlje á, og var barizt með ákafri heipt.
Enda var valurinn alþakinn líkum. Taldist mönnum
svo, að þar hefðu verið 9 þúsundir líka, hitt vissu
menn ógjörla, hversu margir hefðu fallið af hverjum
um sig. Misstu menn keisarans öU hin stóru skotvopn,