Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1884, Qupperneq 82

76
inn; er þar útfiri mikið og leirbotn; í Leiruvági var sigling mikil
í gamla daga, og líklega kaupstefna; í Leiruvág kom þormóðr
stýrimaðr skipi sinu, sá er fœrði Agli skjöldinn ágæta frá þorsteini
jþórusyni í Noregi, sem Egill orti um drápuna, sem kölluð er Beru-
drápa, enn ekki er nú til af henni nema fyrsta vísan, Egils s. bl. 210.
Hallfreðr vandræðaskáld kom og skipi sínu í „Leiruvág fyrir neð-
an Heiði“, þegar hann deildi við Skáld-Hrafn út af hálfri mörk silfrs,
er hann átti að gjalda húskarli hans, enn vildi ekki. þ>á reið
Hrafn til skips með 60 manna, og hjó strengina, svo að skipið rak
á leirur upp og lá við broti. Varð hann þá að selja Hrafni sjálf-
dœmi, og galt mörk, Gunnl. s. ormst. bls. 244—5. Hrafn bjó og
skip sitt í Leiruvogi eða Leiruvogum, þegar hann fór utan síðast,
bls. 263. Oftar er Leiruvágr nefndr.
Að síðustu skal eg bœta því við, sem Egils s. segir um legstað
Egils, bls. 228: „Egill tók sótt eftir um haustið, þá er hann leiddi
til bana. En er hann var andaðr, þá lét Grímr fœra Egil í klæði
góð; síðan lét hann flytja hann ofan í Tjaldanes ok gjöra þar haug
ok var Egill þar í lagðr ok vápn hans ok klæði“. þetta er nær
því eins orðað bæði í Hrappseyjarútg, og handritinu. Eg er full-
komlega samþykkr þvf, sem síra Magnús segir, að Tjaldanes hafi
heitið víðiroddinn milli Köldukvíslar og Reykja-ár. Enginn staðr
er þar jafnlíklegr samkvæmt orðum sögunnar. þar er bæði fall-
egt og þjóðvegrinn liggr þar hjá; dálítið hálendi er fram í odd-
anum ; enn eigi verðr á kveðið, hvar haugrinn kynni að hafa ver-
ið. Nærri má geta, að hann muni nú orðinn óþekkilegr, þó að
hann að öðru leyti væri óafbrotinn eða óblásinn, þar sem og að
haugrinn var aftr rofinn svo sem eftir io ár. f>ar myndi því ekk-
ert finnast, þar sem bæði bein Egils og vopnin vóru tekin, enda
segir bæði Hrappseyjarútg. og handritið, að sverð hafi fundizt hjá
beinum Egils, er þau vóru síðar tekin upp úr kirkjugarðinum.
Miðvikudagmn, 3. sept., fór eg frá Mosfelli um hádegi, og þá
sem leið liggr upp í Hvalfjörff. Eg fór upp að Neðra-Botni, og
fékk mér þar fylgd þvert yfir Botnsheiði miklu austar enn Síldar-
mannagötur liggja; er það mikið styttra; eg fór upp að Efsta-Bce
um kveldið, og var þar um nóttina. Skorradalr er ákaflega langr
dalr. í honum er vatn, sem heitir Skorradalsvatn; það er um 2
mílur á lengd. Fyrir ofan vatnið og með því er yfir höfuð fallegt.
J>ar standa nú þessir bœir í dalnum: Yatnshorn stendr skamt upp
frá vatninu fyrir sunnan ána; bœrinn stendr nokkuð hátt og erþar
fallegt. Mjög stutta bœjarleið þar fyrir framan er Bakkakot. Fyr-
ir norðan ána á móti Bakkakoti standa Fitjar, sem er einkar-fall-
eg jörð; enn bœjarleiðarkorn þar fyrir framan eða ofan er Sarpr.
Enn þá nokkru lengra upp í dalnum er Efsti-Bœr.
Fimtudagmn, 4. sept., fór eg um Skorradalinn og glöggvaði mig