Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1994, Qupperneq 6

10
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
ei stærri en meðalmanni til hæfis, virtist vega, þá vigtuð var í hendi sér
hér um 2 fjórðunga eður 20 pund, eður máske minna. Hringarnir voru ei
stærri á vídd en sem þessum hring sambýður
eður máske litlu stærri. Þeir voru þunnir og
flatir, og ei þykkri en sem þessu striki mmamm
sambýður. Þeim var hverjum krækt í annan.
En þar sem hver hringur var lóðaður saman var nokkuð hvítbleikt á járn-
inu með tippiskorni, og tveimur eður þremur skorum í.
4.) Bryn-hosur voru hlífar fyrir lærum og fótum. Munu hafa gengið
ofan á ristina, og leikið í völtum um hnéin. Þær munu hafa verið með
spöngum gjörðar.
Arma manualia [handvopn]
2. Vopn. Arma.
1. Sverð. Grundarsverðið sem so kallast, hefi eg séð hér um 1732 hjá
bróður mínum, sýslumanni Erlendi, sem fengið hafði það á Islandi, þá
þaðan nýkominn. Það var tví-eggjað, hér um þriggja (eður hálfs þriðja)
þumlunga breitt. Það var ei mjög mjótt í oddinn, og ei aðdragandi oddsins
langur. Það mun vera á lengd hér um hálf þriðja íslensk alin, eður nærri
þrjár. Hjöltin voru ei viðhafnarmeiri en so, að járnteinar voru beygðir, sinn
hverju megin, og þó líðandi beygðir upp á sjálfa sig til endanna, eður hlið-
anna sverðsins, upp og niður og sting plata nær engin. Fyrir klótið var
hnappur aflangur til styrktar við hendina, til að leggjast uppá arminn eður
úlfliðinn. Handfangið var ei meir en þverhandarlangt, þó so að halda
mátti báðum höndum til að höggva með. Eigi var það þykkra en á almenn-
um korða, samsett af 2mi,r tréstykkjum aflöngum, það var með litlum bár-
um, so hægra væri að kreppa fingurnar að því, til að halda því þess fast-
ara. Það er merkjandi, að í handfanginu, nærst við falinn, þar sem aflöngu
trékeflin voru til beggja hliða, fann eg langsettis lagða þunna látúns reim,
hvar á eg þóttist geta lesið þetta orð SIGURVENDILL var grunnt á krotað,
með belgjaletri nærstum því, er menn so kalla.
Króka spjótið, sem hangir á ráðstofunni í Khafn, er so furðu stórt að
heldur sýnist gjört hafi verið ad ostentationem [í yfirlætisskyni], en nokkur
maður mennskur hafi
það borið. Eggin er \
beggja megin
hlykkjótt so slík vopn hafa mjög mikið krassað hold á manni, þegar þau
hafa verið að sér dregin. Eins er hin tvö eður þrjú sverð þar hanga so stór