Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1890, Side 106

106
Öldin dárleg, amar mein,
ísland á í kúlum,
ein er guðs hönd eigi sein,
ilt er að [vér] fúlum.
Hvar munu vera heitin há?1
Hver mun skárra letra?
Allir trúum einn guð á;
ekkert fann eg betra.
Mig í hennar2 kendu krá
kendu mér að standa;
ekkert vona eg annað á
en aðstoð guðs lifanda.
Accedunt haec:
Ymsir slaðra, ýmsir slá,
ætlið menn sé réttir?
[er það3 konstin eptir þá,
ísland segir fréttir.
Item ein sú bezta vísan:
f
Ymsir kúga, innbyrðis
einninn þrúga vinum,
falsa, ljúga, mæla mis,
merginn sjúga úr hinum.
9. Ár 1767 í sama stað:
Aldrei má hans æra sljó,
alt skal fyrri bifa,
allir efast, en eg hló
og vænti afdrifa,
1) Mun vera meint Mánaspá Eggerts lögmanns : ólík var gáta
Áma [Magnússonar]. sem nú teiknar til.
2) sc. guðs elsku.
3) [það er (!). kdr. Grunnavíkur-Jóns (J. þ.).