Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1890, Page 107

107
öll eru verkiu ærið mjó,
æruna má ei rifa.
Drottinn gefi dauðum ró,
dygð þeim eptir lifa.
Efnið lúna ætla menn
til umbótar standa;
hérna eg rugga og rata senn
rekinn í böl og vanda;
enn þá eru tólin tvenn
ef takast rétt af anda;
tólf eru búnar, til er enn
tekin sú þrettánda1.
Prókúrators brennist blöð
bölvuð, slæm ynglingum ;
við skulum vita og vera glöð,
vinnur guð á þingum ;
eptir á kemur önnur röð ;
alt er gott hjá slyngum,
ef í hálsi stendur stöð
stirðum íslendingum.
þetta í mosa meltist flá,
svo meira væntum heyra,
öll eru böndin yfir í rá,
en afl f dulli geira;
það er billegt þig að fiá,
þú átt skuld á meira.
Dimt menn sögðu Dals við á,
drýgir hún Grýla fleira.
Mér ber þreyja, þola vel,
þar um ei skal letra,
1) sc. reisa, ni f illor.