Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1890, Side 111

111
1. Man eg það ílt er að una
órétt bundinn prettum ;
einn man eg enn þá börnin
ung í Víðidalstungu;
man [eg] eik móins dýnu,
mín sæta þá grætur.
Nú situr auðareyja
angruð dagana langa.
2. Man eg það ílt er að una,
oss grét þó með kossi
sæt að seinsta móti
seims lín eg var heiman ;
sáu börn sárt var að þreyja
sinn vin þar höf dynja.
Nú situr auðareyja
angruð dagana langa.
3. Man eg það ílt er að una
Odd í ferðar broddi;
hér em eg; hvað er þá meira?
hvað er mark á hans barka?1
Æðra er ef óframs bíður
aptans sök fyrir hans krapti.
Nú situr auðareyja
angruð dagana langa.
1) Oddur lögmaSur Sigurðsson var óstiltur mjögílund. Hann
hafði nokkrum sinnum gert atrennu að því, að skera sig á háls,
en mistókst; kallaði Páll hann því B a r k a. Hæstiréttur
dæmdi Odd ærulausan 23. júlí 1727, en æruna fékk hann aptur
3. Marts 1730, en „30. Marts“ s. á. segir Grunnavíkur-Jón,
„reyndi Oddur til nú í vetur í þriðja sinn að krukka í sinn seiga
harka kl. 4 um daginn“; var Oddur þann vetur í Kaupmanna-
höfn og hafði „logement i Landemærket“.