Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 10

r30
Vordís!
Ég vil taka þig i fang mér og bera þig inn í rekkju mína.
Ég skyldi ganga úr rúmi fyrir þér, ef þess gerðist þörf og ef ég
mætti þá eiga von á, að ég fengi að leggja mig í volga holu þina,
þegar haustar og skyggir. Éá myndi mér hlýna og birta fyrir
augum, og þokuhillingarnar hverfa.
En þvi miður get ég ekki náð þeim.
Vorgyðjan vill ekki koma til mín. Ég sé hana aðeins álengdar
eins og eyðimerkurhilling.
Hún hefir numið sér landið svo vítt, sem vötn falla til fjarð-
arins, og merkt á viðum að fornum sið.
Allar brekkur eru kvikar af lindum og lækjum, sem stikla
niður milli steina og þúfna, hvíslast á og buidra. Rindarnir blána
dag frá degi og auka landnám sitt milli stuttbreiðra fanna og lang-
leitra skafla.
Þegar góuhríðarnar gengu í garð, jöfnuðu þær vandlega yfir
ójöfnur landsins og misfellur, — gerðu plógför eftir hlíðunum
endilöngum og þúfnasléttu á þúsund dagslátta landflæminu milli
fjallsins og fjörunnar.
Nú þegar vordísin kom og leit yfir þessa fljótunnu jarðabót,
reyndist hún ekki til frambúðar, eða verðlauna verð. Þegar merkis-
berar hennar þjöppuðu á erjur og akurreinar norðanstormsins,
komu gallarnir í ljós. Lækirnir grófu sundur beðin í hlíðunum,
þvers um og skáreitis, og hvíta sléttan á láglendinu varð gárótt
og þýfð eins og báruhnitaður, brimúfinn flói.
Oteljandi þúfnakollar láta á sér bóla upp úr snæbreiðunni,
sem mist hefir mjallhvítuna úr yfirbragðinu og fengið gráýrðan
fölva í staðinn.
Leysingin smýgur gegn um útileitar fannir og veðurbitna
klaka, sem meyrna og kólfast sundur fyrir sólargeisium og þey-
vindi. Aurgar eyrar teygja sig niður og breiðast út í niðurbreið-
um, uppmjóum spildum, þar sem neðsta brekkan og jafnsléttan
mætast.
Isinn á ánni er farinn að bunga upp í miðjunni og líkist
hann að þvi leyti líkkistuloki. En við löndin er hann botnfastur,
brasaður og negldur niður með grunnstöngli.
En yfir endilangri sveitinni liggur ljósblá hitamóða, sem
dregur brosljóma í ásýnd hennar og nemur burt örin og elli-
hrukkurnar.