Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 56

176
vindla gefins. Sumir, sem vissu þetta í tima, byrjuðu strax um
morguninn að drekka, og altaf urðu þeir fleiri og fleiri, eftir því
sem lengra leið á daginn. Þeir komu úr öllum áttum, og streym-
du inn á veitingahúsin, og röðuðu sér upp að vínsöluborðunum
eins og sauðir á jötu. A veitingahúsi Johnsons var langt um
fleira, og háreystin svo mikil, að varla heyrðist mælt mál.
Veitingamaðurinn hafði ekki við að veita vínið, svo þeir
gerðu sér hægt um hönd, og slógu botnana úr tveimur tunnum
og drukku svo af börmunum, meðan hægt var, og siðan úr skál-
um, glösum og lúkum sinum. Veitingahúsið var orðið að jarð-
nesku helvíti. Svæla af tóbaksreyk lá eins og þykk, blá móða yfir
öllum, sem inni voru, og svækjan af sjóðandi heitu púnsinu var
svo sterk, að liðið hefði yfir hvern viðvaning. Ekki aðeins gólfið,
heldur og veggirnir og veitingaborðið var löðrandi í tóbakshrákum.
Við og við stigu sumir upp á stóla, tunnur eða bekki og fóru að
halda ræður um stjórnmál — dynjandi skammir um Mr. Moore
og stefnuleysingja, en glymjandi hól um Johnson og stjórnina og
afturhaldsflokkinn. Og ætíð lyktaði ræðan þannig, að allir drukku
skál Johnsons og stjórnarinnar.
»Hræktu ekki á vegginn, helvítið þitt,« grenjaði veitinga-
maðurinn til manns eins, sem honum þótti haga sér ósiðlega. —
»Hrækja ekki á vegginn,« sagði hinn og snerist illur við. »1 leyfi
og umboði Kanadastjórnar lýsi ég yfir þvi, að það er öllum frjálst
að hrækja í dag hvar sem þeir vilja. — Við erum í frjálsu landi,
veiztu það, bölvaður? Við höfum frjálsa stjórn — veiztu það?
Við stjórnum landinu sjálfir með kosningunum, veiztu það? Við
megum hrækja eins oft og við viljum, og hvar sem við viljum,
því við erum frjáls þjóð. Veiztu það, bannsettur? Jafnvel framan
í snjáldrið á þér. — Hrópið þið húrra fyrir Johnson, þrefalt húrra.«
Tveir eða þrír menn hrópuðu húrra, en flestir gátu ekki sint
því. Þeir voru annað að gera. Það var farið að lækka í tunn-
unni, og einn náungi, sem ætlaði að ná sér í vín, beygði sig
heldur mikið, og fór á höfuðið ofan í hana, og er tvísýnt hvernig
honum hefði reitt af, ef lagsmenn hans hefðu ekki dregið hann upp.
»Hrópið þið húrra, piltar,« grenjaði hinn aftur. »Þrefalt
húrra, segi ég — helvíti. Ef hér er nokkur, sem ekki vill hrópa
húrra fyrir Johnson, þá skal liann mæta mér.«
Rámir af reyk og víni orguðu menn þrisvar húrra, sumir
standandi, sumir sitjandi á bekkjum, stólum, tunnum eða veitinga-