Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 43

163
tala. Hún fann vitanlega til þess, að það var skylda þeirra að
gera það, því hún var forseti klúbbsins, og æruverðug frú í ofan-
álag. Eitt sveið henni þó sárt, að ein fundarkonan, þessi Ingi-
björg Jónsdóttir, eða hvað hún nú hét, virtist ekki bera minstu
lotningu fyrir henni eða manni hennar. A fundinum var hún
hin eina, sem hafði vogað sér að mæla á móti þvi, að þetta mikils-
verða málefni hefði framgang, — hafði sagt það væri fáfengilegt
að tala um slíkt, og hún mundi þvo þvott sinn á mánudögum,
hvort sem klúbburinn vildi eða ekki. Frúin mintist þess enn-
fremur með helgri gremju, að þegar Ingibjörg þessi var í kirkju
siðast, hafði hún á höfðinu haft hatt, sem var mikið fallegri heldur
en sá, er hún brúkaði sjálf. Hvaða rétt hafði annars þetta fólk
til að búast betur en hún, eða mótmæla því, sem hún segði?
Vitanlega alls engan. Og daginn áður, þegar þær mættust af til-
viljun úti á stræti, hafði Ingibjörg þessi ekjd hneigt sig fyrir henni,
eins og þó var skylda hennar að gera, ef hún hugsaði nokkuð
um sína andlegu velferð. Frúin fann það með sjálfri sér, að hún
gat ekki þolað slíkar svívirðingar lengur. Onnurhvor þeirra hlaut
að fara úr klúbbnum, og hún efaðist ekki um, hvor þeirra það
yrði; það yrði vitanlega Ingibjörg. Frúin brosti svo ánægjulega
að þessari hugsan sinni, að fellingar fóru um alt andlitið, út undir
eyru. Aðeins þyrfti hún að koma því svo haganlega fyrir, að til-
laga um brottrekstur Ingibjargar kæmi ekki frá sér — hún mátti
ekki eiga nokkurn þátt í því —.
Frúin átti tvo ástvini — að undanskildum manni sínum. —
Annar var stór, gulbröndóttur köttur, sem hafði til að bera alla
þá kosti, sem einn kött mega prýða. Hann hafði aðeins einn
galla •—• hann veiddi aldrei mýs. Hinn var svartur rakki, lítið stærri
en kötturinn. Báðir þessi kjörgripir frúarinnar lágu nú á mjúkri
sessu inni í stofunni.
Dyrabjöllunni var hringt. Hundurinn stökk upp með gelti.
Frúin lauk upp öðru auganu og ætlaði að standa á fætur, en
rankaði þá við því, að það sæmdi sér ekki sem prestskonu að fara
sjálf til dyra, og sat því kyr. Bjöllunni var hringt í annað sinn.
»Silvía!« kallaði frúin, »farðu og sjáðu hver kominn er.«
Feit og digur stúlka, sem eflaust var fyrir löngu komin á
örvæntingarárin, kom fram úr borðstofunni og opnaði dyrnar.
Uti stóð maður, sem vér höfum áður kynst — Mr. Johnson.
»Séra Kristjánsson heima?«
n*