Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 114

234
nema pappír og prentun. Tilfærir hann margt, er sýni gagnrýnisleysi útgefandans
og miður heppilega meðferð á efninu.
EDDUKV'ÆÐIN í AMERÍKU. Það hefir hingað til ekki borið mikið á
því, að Eddufræðin væru stunduð í Ameríku. En nú virðast menn vera famir
að gefa þeim meiri gaum þar eins og annarsstaðar. Þannig kom út árið, sem
leið (1898) í Minneapolis doktorsdispútazía um Loddfáfnismál eftir Victor Nilsson
(•Loddfáfnismál, an Eddic Study«). Álítur höf. að Loddfáfnir sé Sigurður Fáfnis-
bani, og sá, er tal á við hann, Grípir, en ekki Oðinn, og tilfærir ýmislegt þessu
til sönnunar. Um þetta rit hefir próf. Finnur Jónsson ritað í »Nord. Tidsskr. f.
Filologi« og þykir höf. ekki hafa sannað mál sitt, enda finnur ritinu ýmislegt
fleira til foráttu, þótt varla megi stórvægilegt kalla.
UM SPJALDVEFNAÐINN, sögu hans og útbreiðslu, hefir froken M. Leh-
mann-Filkés enn ritað fróðlega og skemtilega ritgerð í »Zeitschr. d.Ver. f.Volksk.«
1899, og er hún prýdd mörgum myndum til skýringar. Meðal annars er þar
mynd af íslenzkri konu, sem er að vefa í spjöldum (gerð eftir teikning frá Brynj-
úlfi Jónssyni frá Minnanúpi), og mynd af 3 spjaldofnum böndum frá íslandi,
einu frá Jótlandi og 3 frá Tiflis. — í sama tímariti hefir hún og birt ýmsar
íslenzkar hjátrúarkreddur, sem mestmegnis eru teknar eftir »Huld« VI.
NORRÆNAR OG GRÍSKAR BÓKMENTIR. í ritgerð í danska tímarit-
inu »Tilskueren« (marz 1899) ritar prófessor M. Cl. Gertz l svari sínu á móti
prófessor Hejberg, sem álítur grískukensluna ómissandi í skólanum, af því grískar
bókmentir hafi meira mentunargildi en alt annað, meðal annars á þessa leið: »En
þó ég eigi á hættu, að þú látir þína grísku bannfæringarþrumu ríða yfir mig, get
ég þó ekki bundist þess að játa, að þegar ég á stúdentsárum mínum var að lesa
Helgakviðurnar í Sæmundareddu hjá Svend Grundtvig, þá fengu þessi kvæði,
orðalag þeirra, andi og hugsanir meira á mig, en nokkurt kvæði hjá Hómer
nokkru sinni hefir gert (ekki sízt á skólaárunum). Heródót get ég veitt nokkurn-
veginn sama lofið sem Hómer, þó ég engan veginn meti hann jafnmikils, enda
held ég að trúarsetningin um óviðjafnanlegleik hans hafi ekki náð jafn almennri
viðurkenning. En ég verð enn hér að játa, að á skólaárum mínum hafði ég
jafnmikið eða öllu heldur meira yndi af þeim sögum vorum (0: íslenzku sög-
unum), er ég las á frummálinu eða (öllu frekar) í þýðingu, en af Heródót.« —
Þetta er vitnisburður manns, sem allra manna bezt þekkir bókmentir Grikkja og
hefir öll skilvrði til að meta þær og njóta þeirra, um hina beztu höfunda þeirra
í samanburði við íslenzk eða norræn rit. Hví skyldum vér nú eiga að vera
seilast suður til Grikklands, er vér eigum heima fyrir jafnágæta andlega fjársjóðu
og Grikkir? — Ekki sízt þar sem vér eigum greiðan aðgang að fjársjóðum vor-
um, en að íjársjóðum Grikkja eru svo miklar torfærur, að fæstir komast nokkurn
tíma að þeim, heldur sjá að eins hilla undir þá í fjarska í gegnum eins konar
gjörningaþoku, sem þeir eru sí og æ að svingla í hálfviltir og ringlaðir.
VERZLUN ÍSLANDS SÍÐASTA ALDARFJÓRÐUNGINN heitir mjög
fróðleg ritgerð, sem cand. juris & polit. Jon Krabbe, aðstoðarmaður í ráðaneytinu
fyrir ísland, hefir skrifað ( »Nordisk Tidsskrift* 1899 (bls. 96—116). Er hún
einskonar afmælisgjöf, því hún er ritað í tilefni af því, að nú eru liðin 25 ár
síðan vér fengum stjórnarskrá, og vill höfundurinn rannsaka, hvort landið hafi