Eimreiðin - 01.07.1899, Síða 14

J34
Sólin er gengin í hádegisstað, og lognaldan ljósbláa liggur í
ládeyðugervi yfir endilöngum dalnum.
Elfarniðurinn yfir við heiðina hvíslar mjúku máli að sveitinni.
Hann dregur ymjandi seiminn milli lægstu raddar og hæsta
hljóms.
Honum er nú vaxinu þróttur frá því sem var fyrir nokkrum
dögum. Leysingin hefir nú gefið ánni nýja, hljómskæra hörpu,
til þess að leika á fyrir — vorgyðjuna.
Söngurinn er tvíraddaður: Lækjaniðurinu í heiðarbrekkunni
gripur inn í og blandast saman við strengjaþyt árinnar; en þó
hljóma þeir sinn í hvoru lagi.
Svo kemur hafrænan þeytandi utan af firðinum með straum-
hvika tíbrána í fanginu. Þær renna saman við lognölduna í ljós-
bláa morgunkjólnum, þagga lóusönginn og blása anda sínum á
nýgræðinginn og frjónálarnar í moldinni.
Goluþyturinn samlagar sig lækjarniðnum og elfarhljómnum.
Þeir renna saman í þrískift einveldi.
Hér verða þrir að einum og einn að þremur.
*
Vorgyðjan er nálega almáttug:
Hún kollvarpar hornsteinum talnafræðinnar, og lýkur upp
þeirri veröld, sem trúin ein — blind og alskygn getur litið.
Hún lætur hvern dag vinna vegabætur og jarða — ókeypis
og með fúsum vilja.
Og á kvöldin sáir hún dögginni og dreifir henni yfir landið,
jafnt og þétt, hvarvetna þar sem grasrót er undir, og jafnvel á
sviðna kletta og allsnaktar urðir.
Hún stingur hrafninum svefnþorn á miðjum aftni, og friðar
eggjamæðurnar fyrir ásælni hans og yfirgangi firá þeim tíma og til
þriðju stundar eftir miðnótt.
*
Dísin er komin út á yzta andnes.
Þar situr hún á kvöldin út við marbakkann, laugar fætur sína
í lognöldunni og greiðir hár sitt móti sólinni.
Kambur hennar og hárgreiða eru úr rauða-gulli.
Hún býr hvílu sína langt úti á haffletinum — breiðir refla
sína og rekkjuvoðir á skýjateinana og hengir ársalinn á bliku-
böndin yfir fjöllunum.