Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 21

er æðsta tegund vináttu og nokkuð meira og annað, sem ekki
verður skýrt, en fundið þó og skilið.
Þú hefir verið altaf söm og jöfn: engu lofað og ekkert rofið.
Þú ert bjarg, sem óhætt er að byggja á hús framtíðar sinnar.
Sá maður er hamingjusamur, sem far að gera það, sem gerir það
og getur gert það.
* *
*
Sumartíðin frjóvgar landið og farsælir.
En i huga mínum er haust.
Þess vegna halla ég mér upp að sólbrunna leiðinu. Þess vegna
hefi ég gengið á landamærin, sem skilja lifandi-dauða og dána-
lifandi.
Vordís? Þú vilt ekki koma til mín. En gaktu samt ekki
fram hjá henni, sem sýndi mér inn í landið, þar sem aftanbjarm-
inn og dagrenningin ná saman — hvað sem mér líður.
Ég sárbæni þig og særi við Sólina móður þína og föður
þinn Guð.
Komdu til hennar og vertu hjá henni.
Láttu allar blómjurtirnar, sem þú hefir gróðursett í landeign
þinni, spretta á leið hennar. — Henni þykir svo vænt um blómin.
Láttu alla söngfuglana þína syngja henni til skemtunar — yfir
henni og umhverfis hana. — Hún hefir svo nærnt söngeyra og
dáist svo innilega að fögrum söng.
Láttu andvarann suðræna hjúfra sig að henni. — Hún er svo
viðkvæm.
Láttu daggirnar glitra fyrir fótum hennar. — Hún hefir svo
glögga fegurðartilfinning.
Stefndu geislunum til hennar seint og snemma. — Hún er
svo elsk að ljósinu, og hlýindin eru henni svo nauðsynleg.
Lræddu hana um leyndardóma lífsins og tilverunnar, sem þú
ert svo margfróð um og gjörkunnug. —• Hún er svo fróðleiks-
gjörn, að hún vill gjarnan fræðast um þessa hluti og svo vitur,
að hún skilur alt það, sem henni er sagt.
En um fram alt: Gefðu henni fallega drauma — rólega, inn-
dæla drauma.
*
Sólin er gengin út í haf.
Þú ert nú líklega sofnuð. En sennilegt er, að þig dreymi