Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 109

229
orðin eru góð þegar þeirra þarf með. En þegar þeim er ofaukið, finst mér súpa
•vera látin í grautinn; en það er enginn bætikostur. — Höf. kallar börnin »ljúf
og gullhrein í lund«. Petta finst þeim, ef til vill, vel sagt, sem börnin eiga,
enda kann þetta að vera satt sagt um þau, meðan þau eru allsnaktir óvitar. En
undir eins þegar þau skríða úr vöggunni, eru þau óðfús á að sýna ávexti erfða-
syndarinnar: þau eru þegar úthverf, ef ekki er alt látið eftir þeim, leggjast á
hin, sem eru minni máttar, bíta þau, berja og rífa, segja eftir þeim, öfunda þau
o. s. frv. Svona koma þau mér fyrir sjónir, sem búin eru að fá lundina. En
meðan þau eru lundarlaus, eru þau, ef til vill, ljúf og gullhrein i lund! — Það
er hæpið að tala um >gnípur svelli lagðar«. — Og ef Rask málfræðingur er >nuen
eins og höf. segir — ef málfræðin er ntœr, þá er ástin grimmúðug. — Höf. talar
líka um sgrimma dropa« og eru þeir þó gersnevddir öllu skapferli. — En þegar
höf. segir, að örvæntingin »kyssi«, þá varð mér ótti einu sinni og ilt undir bring-
unni. — Þá er þess að geta, að ástin »hlær úr augunum«. Þetta er reyndar
ekki ótækt. En þó er það ekki aðaleinkenni hennar, að hafa hátt um sig. Hún
er fyrst og seinast þögul og starandi.
Það er eðlilegt, að höf. kalli stjörnuna »blíða« — og er hún þó ekki sýnd
í persónugervi — svo ör sem hann er á lýsingarorðunum. En þegar hann segir
»roðinn rauði«, barði ég mér á brjóst og bað listina að vera honurn náðuga.
Allir þekkja »frelsisroðann rauöa«, sem annað skáld uppgötvaði um árið, þegar
koma konungsins teygði loftungur skáldanna úr höfðum þeim, og munu fáir hafa
óskað eftir nýrri útgáfu af þessari óskiljanlegu Rauðku.
Pá hefir höf. hafið »nátthrafninn« hans Indriða Einarssonar upp í annað
veldi. — Hvat fugli er þat? — Sulturinn hlýtur að ganga fast að þeim skáldum,
sem leita að eggjum þessa fugls. Og heldur myndi ég reyna að koma á hjá
mér geirfuglavarpi, en að leita mér slíkra matfanga, og vita þó flestir hvílikir
erfiðleikar eru á því. En ef þessir höf. vita með sannindum, að »nátthrafninn«
sé til, ættu þeir að ná í hann og gefa náttúrugripasafninu ham hans og egg. —
»Mýra-ögur« mun vera rangmæli; því ögrar (vogar) eru engir í mýrum.
Þá lætur höf. bylgjurnar »lemja með lokkunum«, og ekki nóg með það,
heldur tekur hann þessa umsögn upp síðar, og lætur þá Ægi »lemja með lokk-
unum«. Þessi líking er syndsamlega óskdldleg og það svo mjög, að mér þykir
ólíklegt, að hún verði fyrirgefin. Engin lifandi skepna »lemur með lokkunum«;
en til þess að líkingar geti staðist, verða þær að eiga sér bakhjall í tilverunni.
Bylgjumar og Ægir eru imynd hins vilta afls. En »lokkahögg« geta ekki verið
sterk eftir eðli sínu, þótt þau ættu sér stað, sem ekki er.
Þá er stafsetningin. Annars vegar er ritað, nálega í öllum greinum, eftir
framburði. En hins vegar notar höf. t. d. forsetninguna of, þar sem yfir ætti að
vera, eða um. Þessa forsetningu getur víst enginn maður borið sér í munn í
nútíðarmáli. Höf. ritar líka »rúnar«. En sú tilgerð í framburðarstafsetningu!
Annars felli ég ekki verð á bókinni fyrir stafsetninguna, þótt hún sé ógeðsleg;
því stafsetning er ekki aðalskilyrði góðs máls, heldur orðavalið og skipun þeirra
i setningunni. — Þá eru landslagsmyndir frá Þýzkalandi, og skemma þær hvorki
né bæta; en aldrei hefi ég séð slíkar myndir í kvæðabókum. Enn eru myndir
af höf. og C. Kuchler, þýzkum kunningja hans. Myndir þeirra eru á sömu blað-
siðunni og sitja þær skáhallar eins og tvö höfuð væru sett á einn háls.
Nú eru taldir ýmsir smágallar Baldursbrár. En því er ver og miður, að
enn þá eru aðalgallarnir ótaldir. Þeir eru þessir: deyfð og svipleysi hugmynd-
anna, kraftleysi málsins og hljómskortur kveðandinnar.