Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 25

145
hins göfga herra míns eigi hægt með að bæta mér upp fyrirlitn-
ingu nágranna minna. Þér megið því ekki ætla, að ég heimti
nokkuð handa sjálfri mér. Þess eins krefst ég, að sonur þess
manns, er vatði mig örmum, verði viðurkendur sem réttur og
sannur arfþegi hans.«
Þegar hún hafði lokið ræðu sinni, varð mjög ókyrt í salnum,
og sumir gerðu upphátt góðan róm að máli hennar. En elzti
dómarinn reis upp úr sæti sínu og krafðist með hárri raust þagnar.
Síðan setti hann á sig gleraugun og fór að blaða í stórri bók i
arkarbroti, sem lá á borðinu fyrir framan hann. Þegar hann hafði
fundið staðinn, hóf hann þegar upp dómsorð sitt á þessa leið:
»Ogæfusama, hrasaða kona! þvi svo verða menn að kalla
þig, þar sem þú hefur glatað sóma þínum og hefur ratað í raunir
og óvirðing manna. Illu heilli lézt þú hinn framliðna aðalsmann
fífla þig og gerðist frilla hans; og eins og þú af frjálsum vilja
þoldir skömmina, eins verður þú nú með nauðung að þola skað-
ann. Svo segja lögin, sem sett eru til þess að vernda hið heilaga
hjónaband, að barn þitt sé óskírgetið og geti enga kröfu gert til
nafns og eigna hins látna. Gakk á brott héðan og hyl smán
þína!«
»Herra dómari!« sagði stúlkan, og allir í salnum hlustuðu
með slíkri fikn á orð hennar, að menn þorðu varla að draga
andann. »Sannlega er barn þetta, er ég ber hér á handlegg mér,
skírgetið, ef annars nokkurt barn getur kallast svo. Skír var sú
ást, sem dró minn göfga herra og mig hvort að öðru og skírlega
vafði hann mig örmum. Hafi ekki hann og ég verið sönn hjón,
hver skyldu þá hafa verið það? Lítið á þennan svein, sem er
ávöxtur ástar okkar, og segið mér svo, hvort þér finnið blett eða
lýti á honum. Haldið þér, að hann hefði orðið fallegri, þó prest-
urinn hefði blessað sáttmála okkar?«
Á meðan hún var að tala, tók hún reifana af sveininum og
hóf hann hátt i stuttu skyrtunni sinni, svo allir gætu séð hann.
»Svo skipa lögin, og eftir lögunum hef ég dæmt,« sagði dóm-
arinn byrstur.
»Stendur það skrifað í bókinni þarna?« spurði stúlkan og
benti á arkarskrudduna, sem lá opin á borðinu.
»Sannlega stendur það þar,« svaraði dómarinn. »1 þessa bók
er ritað, það sem vitrir löggjafar í þúshundrað ára hafa dæmt gott
og gilt.«
10