Eimreiðin - 01.07.1899, Blaðsíða 48

168
mátti eiga það víst, að hitt blaðið niddi hann á allar lundir. En
þrátt fyrir það voru ritstjórarnir góðir vinir, og drukku oft bjór
saman, — sem þeir fengu óftast til láns, -— því þeir þektu vel
stöðu sína, og vissu, að þeir áttu aðeins að verja garðana fyrir
húsbændur sina, hvað sem þeirra eigin skoðunum liði. Ritstjóri
afturhaldsblaðsins sat nú inni á skrifstofu sinni og var í illu
skapi. Vínsali einn í borginni hafði þá um daginn stefnt honum
fyrir skuld, að upphæð sex dollara, og af því hann hafði daginn
áður borgað síðustu tíu centin, sem hann átti til, fyrir vindil, og
ekkert innheimt fyrir blaðið i heila viku, þá voru horfurnar ískyggi-
legar og litlar líkur til, að hann gæti borgað skuldina. Blað hans
hafði á áskrifendalista sínutn alt að sjötíu kaupendur, og furðaði
marga á, hvernig það gæti staðist útgáfukostnaðinn með þeim.
En þá gátu aðrir þess, að það mundi vera í nokkrum kunnings-
skap við stjórnina og nærast drjúgum af molum þeim, sem náðar-
samlega hrytu af borðum hennar. Nokkuð var það, að einu sinni
á hverjum fjórum árum lifði blaðið við sæld og allsnægtir; það
var þegar kosningar til sambandsþings fóru fram. Þá var eins og
einhver gullæð hefði opnast á skrifstofu þess. Þá var upplag
blaðsins um tíu þúsund, og það gefið hverjum sem hafa vildi.
Nú voru liðin tvö ár frá þvi síðustu kosningar fóru fram, enda
var nú féþurð svo mikil hjá blaðinu, að ritstjórinn vissi ekki hvað
til bragðs skyldi taka. En þá barst honum alt í einu sú gleðifregn,
að þingmaðurinn væri dáinn, og við þá frétt lifnaði svo yfir hon-
um, að hann lofaði guð hástöfum, því dauði hans boðaði kosn-
ingar, og kosningar þýddu peninga og allsnægtir. Síðan hafði hann
setið við að rita stjórnmálagreinir, til þess að hafa þær til taks,
þegar á þyrfti að halda. En nú var liðinn nærri mánuður og
engin hjálp sjáanleg, hvergi hægt að fá lán og málsókn fyrir hendi;
en þá fór svo sem oftar, að þegar neyðin er stærst, þá er hjálpin
næst.
Ritstjórinn var enn að lesa stefnuna, þegar Mr. Johnson sjálfur
birtist í dyrunum eins og engill af himnum sendur. Hann stóð
upp í flýti, heilsaði Johnson alúðlega og tvílæsti dyrunum.
Hvað þeir töluðu saman þá tvo klukkutíma, sem þeir sátu
þar læstir inni, vita menn ekki. En hitt er víst, að þeir kvöddust
með mestu virktum er þeir skildu. Og einhver þóttist síðar um
daginn hafa séð ritstjórann bregða sér inn í banka og hefja þar
400 dollara ávísun frá Johnson.